Wesley en ik zouden hier ook de Halve Marathon lopen!
Vandaag vertrokken we traditie getrouw weer vroeg.
Het weer was mooi, zo mooi dat ik toch ook maar me singlet in mijn tas gooide.
Eenmaal in Hoorn aangekomen hadden we alle tijd om ons startnummer op te halen en alvast te genieten van het zonnetje.
Er zou vandaag ook een collega lopen, die sinds lange tijd weer eens een halve zou lopen.
Dus ook een beetje opletten of we deze voorbij zien schuifelen.
En die zagen we, hij was zenuwachtig en voelde zich niet geheel fit.
Ik wuifde het weg als gezonde spanning, maar dat wilde hij toch niet geloven.
Langzaam aan liep de tijd door en kwam de start in het zicht.
Dus rustig omkleden, tas inleveren en nog wat mensen kijken.
We zouden om 10.30 uur starten, dus rond 10.15 rustig aan in het startvak gaan staan.
Wesley wilde wederom voor een PR gaan!
Hij wilde nu onder die 1.40 duiken, dus ik wenste hem veel succes.
Want ik ging wel zien waar het schip zou stranden want na een dagje vrijwilliger spelen bij de Zeebodemloop was ik er nog niet zo zeker van wat het lichaam wilde.
Ik had voor mezelf dan ook bedacht dat Wesley het tempo mocht bepalen.
Nadat we met een luide knal van het kanon waren weggeschoten gingen we op pad.
Het eerste deel was het zoeken naar je tempo en ruimte.
Er zijn nu eenmaal lopers die gewoon doen wat ze willen en niet op of omkijken of er toevallig nog iemand anders loopt.
We gingen van start in de richting van het centrum waar we een mooi rondje maakte.
Dit zijn de mooiste rondjes, oude gebouwen met veel karakter stonden als toeschouwer langs het parcours.
Ik had eerlijkheidshalve verwacht dat de winkels wel open zouden zijn om zo nog meer sfeer te creëren, maar dit was niet zo.
Na een ronde door het historische centrum vervolgde we onze weg over een fietspad weg van Hoorn.
Wel liepen vol in de zon, maar veelal vergezelt door een heerlijk verkoelend windje.
Na 5 kilometer sloegen we af en zette we koers richting de dijk en ook de eerste waterpost.
Ik had al vanaf het begin zware benen en gaf dan ook bij Wesley aan dat er van mij geen echte versnelling verwacht hoefde te worden.
We liepen toen al de gehele tijd rond de 13 km/h dus echt te klagen hadden we niet.
En voor Wesley best een snelle start die ik toch stiekem probeerde te handhaven in de hoop dat dit tempo vast gehouden werd.
De eerste waterpost was ik erg blij mee, want dat zonnetje deed zijn best.
Ze hadden zowel water als sponsen en ook fruit.
We zaten nu op de dijk en volgde deze als het goed is tot het keerpunt.
Bij Schellinkhout liepen we even door het dorp waardoor er ook weer wat meer mensen langs het parcours stonden.
Nadat we Schellinkhout achter ons hadden gelaten liepen we weer de dijk op.
Hier zou de weg afbuigen waardoor je in de verte, recht voor je, lopers zag!
Ik dacht op dat moment nog "moet ik daar nog helemaal heen" en op dit zelfde moment zegt Wesley nog je moet niet naar voren kijken.
Maar die bocht ging gelukkig sneller dan verwacht.
Naast het ver gezicht op waar je naartoe moest had je uiteraard ook prachtig zicht over het water met allerlei bootjes.
Het nadeel van het mooie weer en een mooie locatie is dat er ook andere sportbeoefenaars op uitgaan.
En dan heb je dus ook te maken met wielrenners, die als je het mij vraagt op sociaal gebied nog wel het een en ander kunnen leren.
Eenmaal aangekomen bij het 10 kilometerpunt zag ik links in de berm een bordje staan.
Toen ik omkeek stond hier 13 kilometer op, altijd handig om te weten i.v.m. de terug weg.
Tevens keek ik vooruit in de hoop de kramen van de volgende waterpost te zien!
Maar die lieten nog even op zich wachten.
Wel kwamen de eerste lopers alweer terug.
Uiteindelijk net na het 11 kilometerpunt en vlak voor het keerpunt was daar de 2e waterpost.
Deze passeerde je en nog geen 2 minuten later passeerde je hem weer.
Dus op zowel de heen als de terugweg pakte ik water en een spons.
Ondertussen zat het tempo er nog steeds lekker in, maar goed nu moesten we terug en zouden we meer en langer last hebben van wind tegen.
Op de terugweg uitkijkende naar mijn collega die samen liep met zijn loopmaatje.
Hij zou met haar lopen, dus op haar tempo en gokte op een 10 km/h.
En zo geschiede want rond het 10 kilometerpunt passeerde we elkaar en hebben we ze nog even woordelijk aangemoedigd.
Wij liepen ondertussen dus weer terug en hadden vaker de wind tegen.
Niet onwijs hard, maar wel hard genoeg om je uit te putten.
Als we af en toe bij een groepje liepen maakte ik hier ook dankbaar gebruik van door even in de luwte te lopen.
Maar zowel ik als Wesley konden niet de rust vinden om bij zo een groepje te blijven.
Toen we eenmaal het 15 kilometerpunt hadden bereikt stonden geen bordjes meer met de totaal afgelegde afstand, maar de totale afstand tot de finish.
Net voor het 16 kilometerpunt zei ik tegen Wesley dat als hij nog wilde versnellen dat hij dat vooral moest doen, ik ging het niet meer voor elkaar krijgen om nog 5 kilometer een hoger tempo te lopen.
Hij wilde dit "nog" niet en zo liepen we nog samen verder.
Ergens vanaf kilometerpunt 17 haalde we een loper in die kennelijk bij ons aanhaakte en zo ook uit de wind kon lopen.
Toen we eenmaal vanaf de dijk linksaf sloegen richting Hoorn bedankt hij ons alvast voor het schuilen.
Iets wat uiteraard geen probleem is, want wij liepen toch wel.
Toen we nog 2 kilometer hadden te gaan zag ik zo nu en dan op mijn klokje dat het tempo toch wel iets omhoog was gegaan.
Zolang dit lukte hielden we het maar zo.
Soms pakte Wesley weer even over en zette hij een stapje erbij.
Ik ben dan ook wel weer zo dat ik hem niet van me weg kan laten lopen en dus ook dat extra stapje erbij zet.
Eenmaal het historische centrum ingedraaid zette Wesley nog eens aan.
Ik moest wel mee, want nu lossen betekende waarschijnlijk het mentale einde.
Op een gegeven moment zag ik in de verte het kilometer bordje en zei tegen Wesley dat we nog niet in de laatste kilometer zaten en merkte dat de versnelling niet nog meer werd doorgevoerd.
En daarbij die nieuwe PR zat er toch wel aan te komen voor hem.
Uiteindelijk kwam daar die eindstreep in zicht.
Een echte versnelling zat er niet meer in, maar wel zette Wesley er weer en stapje extra bij.
In de laatste 150 a 200 meter besloot ik even flink aan te zetten en het maximale eruit te gooien.
Omdat ik achter Wesley liep moest ik hem voorbij en kon ik hem dan ook aantikken en reageerde hij hierop.
Met een ware eindspurt kwamen we over de streep met een dikke PR voor hem en een mooie tijd voor mij.
21,1 km
01:37:39
12,96 km/u
1498 kcal
Na wat uit hijgen en water te hebben gedronken een plekje langs het parcours gezocht om te wachten op mijn collega en zijn loopmaatje.
Deze nog even over de streep geschreeuwd en gefeliciteerd met geleverde prestatie alvorens wij richting omkleed locatie gingen!
©Hardloopgek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten