Wind regen en polderwegen!

Wind, regen en polderwegen dat was dit jaar de kerstloop in Dronten.

Dit jaar zou ik wederom de kerstloop in Dronten doen als afsluiting van mijn loopjaar.
Mijn voorbereiding er naartoe was alles behalve vlekkeloos, want als je in ruim 1 maand maar een keer een 10km loopje doet dan is dit weinig.
Menigeen zou dan ook niet gestart zijn op een afstand als de halve marathon, misschien omgezet in een 10km of helemaal niet gestart zijn.

Maar goed dat was voor mij eigenlijk geen optie, want ondanks dat mijn vaste loopmaatje niet kon zou er we een andere komen.
Martin had ik al eerder in het jaar gestrikt om gezellig eens te komen lopen in Dronten.
Want dit jaar was het 25e jubileum en zou ik dus eenmalig de 21,1 km doen.

Al in de aanloop spreken Martin en ik elkaar op twitter en geef ik voorzichtig aan dat hij er op moest rekenen dat hij mij moest gaan hazen die dag.
Martin wilde hier uiteraard niets van weten want dat zou de omgekeerde wereld zijn, maar goed hij wist niet hoe mijn voorbereiding was geweest.
Wat ik dan niet van hem wist was dat hij al een tijdje moeite had om de langere afstanden naar tevredenheid te lopen!
Ach de blinde en de dove helpen elkaar wel hoor!

Wil je lezen hoe Martin het ervaren heeft? Klik dan hier!

Al bijtijds kwam Martin bij mij thuis aan zodat we nog even rustig een bakkie koffie konden doen en het thuisfront nu ook eens kon zien Martin nu was!
De weersvoorspellingen waren niet echt positief te noemen en het thuisfront besloot dan ook om maar niet mee te gaan naar Dronten en verkondigde zelfs nog met een klein lachje dat er een weerwaarschuwing was afgegeven!

Na de koffie en de discussie wat er aangetrokken ging worden zijn Martin en ik dan maar richting Dronten gegaan.
Daar aangekomen het startnummer opgehaald en rustig afgewacht tot we mochten starten.
Martin kwam zelfs nog bekenden tegen van zijn AV en ook enkele die hij kent.
Op zich niets vreemds, want Martin is een vriendelijke man die graag zijn passie voor het lopen deelt.
Dit doet hij op vele manieren en ook slaat hij een uitnodiging van een mede loper die hij kent via de social media niet zomaar af.

Even kwart voor een zijn we rustig aan richting de start gegaan.
Beide een poncho aan om in ieder geval droog te starten en ook wel een beetje als bescherming tegen de wind.
Ik had al aangegeven bij Martin dat hij het tempo moest bepalen, ik ken mezelf tenslotte, en daarbij wilde ik hem wel gezamenlijk lopen.

Om 13:00 uur was dan de start.
We konden vrijwel direct na de start ons ritme pakken en zaten redelijk goed in het veld waardoor we niet echt veel last hadden van langzamere lopers.
Na een goede 500 meter zet Martin ineens aan, ik denk wat gaan we nu krijgen zouden toch rustig starten?
Bleek dat Martin weer een bekende zag gaan en deze even wilde aantikken.
De eerste 3 kilometer verliepen lekker met een tempo van 5 minuten de kilometer ook zo gek nog niet.
Na iets meer dan 3 kilometer draaide we tegen de wind in, op zich nog geen echt probleem want door het grote deelnemersveld had je beschutting genoeg.
Dit hield ook direct in dat we op de lange rechte van der Hamlaan de wind van opzij zouden hebben.

Eigenlijk liepen we tot de 10 kilometer lekker en hadden we geen van beide klagen of we deden het wijselijk niet ;p
Normaal gesproken mocht ik na 1 ronde rechtdoor richting de finish, maar ja dit jaar moest ik er aan geloven en vlak voor de finish rechtsomkeer maken voor ronde 2.

Nadat we het 10 kilometerpunt waren gepasseerd nam Martin een gelletje.
Toen we eenmaal weer in het ritme liepen gaf hij aan dat ik maar moest gaan als ik sneller wilde ik dit moest doen.
Maar daar begonnen we niet aan, nee samen uit samen thuis!
En daarbij het tempo was, vond ik, best oké.

Toen we weer op het fietspad liepen rond de 3 en dus nu ook het 13 kilometerpunt liepen er twee achter ons die even aan het rekenen sloegen.
Ze wilde graag onder / rond de 1:45 lopen en berekende dat ze dan best een straf tempo moesten blijven lopen.
Op een zeker moment besloten ze ons voorbij te gaan maar tijdens het voorbij gaan twijfelde een van hun of ze niet beter achter ons konden blijven lopen.
Ik gaf hierop aan dat we een kilometer tijd van net boven de 5 minuten hadden en ze het dan niet gingen redden.
Ze besloten door te gaan en ik sloot af met de opbeurende woorden dat als wij ze weer in zouden halen ze het niet gered hadden.

Omdat we in ronde 2 zaten moesten we ditmaal op de van der Hamlaan niet geheel rechtdoor maar ook nog even linksaf na driekwart voor een extra lusje.
Door het uitgedunde deelnemersveld waren de stukken met wind tegen al wat zwaarder.
En bij het 15 kilometerpunt vonden mijn bovenbenen dat het weleens afgelopen mocht zijn.
Op het extra lusje mochten we dan ook nog een extra stukje tegen de wind in beuken en dat was ook wel nodig daar.

Maar goed een extra stukje wind tegen betekend ook een extra stuk terug met de wind mee!
Het aftellen begon bij zowel mij als Martin.
Eenmaal aangekomen bij het 19 kilometerpunt bedacht Martin toch nog even aan te zetten.
Zo gingen wij van een gemiddelde van 5:20 per kilometer terug naar 5 minuten per kilometer.
Ik moest daar toch echt wel even werken want afhakken dat gaan we niet doen!
Daar was dan het 20 kilometerpunt met een tijdklok.
Voor Martin het teken nog weer stapje harder te gaan.....

De laatste kilometer ging dan ook in een tijd van 4:41!
Moe maar voldaan en toch ook wel blij over de finish.
Martin die was helemaal blij want die had eindelijk weer een lange afstand uitgelopen zonder te moeten of willen stoppen.

Ik kijk dan ook terug op een fijne loop waarbij ik de gelukkige was die naast en met Martin deze uitdaging mocht gaan!

  

21,1 km

   

01:48:25

   

11,68 km/u

   

1525 kcal

©Hardloopgek

Bredase Singelloop! Zit ik in een dip?

Twee weken na de dam tot damloop stond Breda op het programma.
Vorig jaar liepen we deze dag in Brussel dit keer iets dichterbij.

Wesley en ik zouden vandaag sinds lange tijd weer samen lopen.

De aanhang bleef thuis mede omdat het toch niet om de hoek is en ook hadden ze te leiden onder vermoeidheid of verkoudheid.

Dan ga je niet ergens heel lang staan met het risico dat je op de tocht staat of zo.

Dus 's morgens samen richting Breda waar we ruim op tijd arriveerde.

Na het vinden van een parkeerplek zijn we richting het Chasseveld gegaan waar we ons konden omkleden bij mijn werkgever.

Eenmaal omgekleed en enige tijd verder maar vast langzaam aan naar buiten gegaan en ons richting de start begeven.

Voortijds had ik van iemand die bekend is bij de loop de tip gekregen om een beetje vooraan te gaan staan.

Want vlak na de start zit er een knik in en wil het veld wel eens stil vallen.

Maar vooraan staan kent zijn risico's!

Wesley en ik stonden vooraan en even had ik toch twijfel of dit wel klopte.

Maar al snel hoorde ik mensen om mij heen praten over tijden die mij wat meer vertrouwen gaven.

Het was helaas wel warm, iets wat heerlijk is voor het publiek maar tijdens het lopen vaak wat minder.

Om 14.00 uur klonk het start signaal en we waren zo weg.

Geen last in de eerste of tweede bocht, maar wel te snel gestart.

De benen voelden wat zwaar, maar goed dat kan als je even in het startvak stil staat.

Het tempo was hoog en het tempo moest er uit. 

Dit gebeurde iets, tot een acceptabel tempo van ong 13,8 km/h

Echter het was niet mijn dag.

Ik had een ademhaling die heel hoog zat, nog nooit gehad, maar prettig is het niet.

Het tempo moest ik loslaten want die ging ik vandaag niet volhouden.

En mijn linkerlies was wat zeurderig.

Ik overwoog nog binnen de eerste 3 kilometers uit te stappen en een DNF te laten noteren.

Maar goed dat gaat me toch ook wel erg ver.

Ik koos ervoor het tempo drastisch naar benden te halen.

Ik had Antoon al gemist aan de kant omdat ik te druk was met alle pijntjes en tegen strubbelingen.

Ik zag dat Wesley zocht waar ik liep en dat weet ik want dat doen we nu eenmaal.

Maar omdat ik hem de kans op een mooie loop niet wilde ontnemen.

Ik liet een gat vallen en als ik achter een groepje kwam te lopen liep ik in een dusdanige lijn dat hij me niet kon zien.

Zo had hij geen idee waar ik was en kon hij niet anders  dan doorlopen, want als ik had gezegd dat ik moest lossen was hij waarschijnlijk bij me gebleven.

Na 5 kilometer ging het wat beter.

Zowel mijn loop cadans als geestelijke cadans kwamen nu overeen.

Het liep, de lies was wat afgezakt en het zonnetje was wat minder aanwezig.

De gedachten om uit te stappen waren weg.

Op een gegeven moment maakte we een lus om weer terug te gaan naar het stadscentrum en dus voor de tweede ronde.

Bij het 10 km punt ging je weer het stadshart in en dus ook de gezelligheid.

Je wilt dan niet eens meer denken aan stoppen en dat publiek doet je je zorgen even vergeten.

Bij het 12 km punt waren we vlak voor het punt waar Antoon had gestaan, dus dit keer zou ik wat beter opletten.

Helaas, bleek later, had hij al een ander plekje ingenomen ergens vlak voor de finish.

Bij mij was de loop cadans er nog wel maar mentaal was het toch zo zwaar geworden.

Je gaat dan letterlijk alle pijtjes voelen, maar wat is het irritant als het niet wil zoals jij wilt.

Ongeveer ter hoogte van het 15 km punt waren de benen volgelopen, ze begonnen steeds meer te protesteren voor het gevoel.

Maar goed het tempo bleef wel redelijk gelijk dus laten we dat dan maar als positief zien.

Niet veel later hadden ook de voeten het wel gehad, een gevoel van doofheid / tinteling die ik nog niet eerder had ervaren sloop erin.

Dan toch maar stoppen? Even aan de kant? Even lopen?

Nee we doen het niet, we gaan gewoon dom door met het verzetten van de ene voet na de andere.

Geestelijk werd het er niet beter op, want voor mij idee moesten sommige stukken sneller komen dan dat ze kwamen.

Dan dacht ik weer o straks dan zijn we daar en daar, maar dan zie je in eens een bocht naar rechts terwijl je die echt niet had verwacht.

Wat een domper kan dat zijn zeg.

Net voor het 18 km punt werd ik bijgehaald door de pacers met een eindtijd van 1.40 uur.

De voorste pacer spoorde me aan aan te haken, dit ook wel gedaan maar net voorbij het 19 km punt weer losgelaten.

Het tempo was niet meer te doen voor mij tot aan de eindstreep.

Eigenlijk kwamen ze een ruime kilometer te vroeg voorbij.

Het 20 km punt kwam in zicht en daar was ik blij mee want dan was het nog maar 1,1 km afzien

Een goede 5 minuten zeg maar, dat kan ik nog wel aan.

Uiteindelijk sloegen we dan rechtsaf weer richting het stadshart daar waar dat laatste bruggetje lag en die laatste verschrikkelijke meters.

Vooral die laatste 200 meter die netjes om de 50 meter werd aangegeven, wat een hel is dat zeg.

Maar uiteindelijk kwamen we over die eindstreep en daar stond Wesley me op te wachten.

Nog voor ik bij hem was moest ik echt even stil staan en balen, flink balen dat het weer niet liep zoals ik hoopte.

  

21,1 km

   

01:42:02

   

12,41 km/u

   

1525 kcal

Heel even op adem komen en dan snel door lopen.
Naar het water waar ik toch wel aan toe was.
Zwaar balend richting de medailles met een geniepige pijn in de bovenbenen.
Zo een heerlijke stekende pijn die vooral van zich laat horen als je een opstapje op gaat of af!
Op naar die medaille om daarna snel slenterend naar de droge kleding en een warme douche te gaan.

Begrijp me niet verkeerd, Bredase Singelloop is een hele leuke loop.
Veel enthousiast publiek en veel bandjes en dj's die het feestje muzikaal begeleiden.
Een loop waar ik zeker nog eens zou willen lopen, in de hoop dat ik er dan meer van kan genieten.

Ik ben er nog niet over uit of ik in een dip zit of dat het weer mij parten heeft gespeeld twee keer op rij!
Maar balen dat is wat ik doe, weet dat ik echt niet altijd een top tijd kan lopen maar genieten moet toch mogelijk zijn.
Maar goed wie zal het zeggen?

Voor nu hebben we het weer gehad en gaan we volgende maand tijdens de zevenheuvelennacht wel zien hoe het er voor staat.

©Hardloopgek

(NIET) mijn Dam tot damloop 2013

Dam tot damloop 2013 was niet mijn loop!

Ook dit jaar zou ik hem weer lopen! 

De Dam tot Damloop 2013 wederom via de baas.

Ik had me niet opgegeven voor het wedstrijdteam want er zullen vast wel snellere heren zijn dan dat ik ben.

Maar doordat ik vorige week last minute mee deed met de wedstrijdlopers bij de Run Winschoten gebeurde het zo dat ik werd door geschoven naar een vrij gekomen plekje.

Vandaag dus op tijd richting Amsterdam om mij te melden en mijn startnummer op te halen.

Het weer voelde op de vroege ochtend al warm aan, niet het ideale loop weer.

Maar goed wat niet is kan nog komen!

Vorig jaar had ik mijn snelste tijd laten noteren op de 10 EM en deze was 1.10.32, dit jaar hoopte ik hier een aanval op te doen.

Al om 11.10 uur mochten wij als wedstrijd lopers van start als bedrijf.

De tunnel in de eerste kilometer ging als vanouds te snel, maar goed dan moet je nog omhoog en verlies je weer wat snelheid.

In die tunnel was het warm, heel warm zelfs.

Toen we het einde van de tunnel naderde voelde je een heerlijk briesje en kreeg je weer wat verkoeling.

Dit was echter niet voor lang, want het zonnetje was nog meer aanwezig aan deze zijde van de tunnel.

Ondanks het klimmen lag het tempo nog te ver boven het gewenste tempo dus hebben we de rem erop gegooid.

Ondertussen zag ik de wedstrijd dames van de baas me aan de linkerzijde voorbij schieten, dit terwijl zij een zelfde tijd of iets langzamer (in vergelijking met mij dan) voor ogen hadden.

Aanhaken had geen zin want dan wist ik zeker dat ik het niet ging redden.

De eerste 5 km gingen zoals gehoopt, wel iets boven de gewenste doorkomst tijd maar nog wel te doen.

De komende kilometers zouden zo richting de 10 km steeds zwaarder worden.

Ter hoogte van de 9 km haalde ik twee dames van het dames team in die ook een tijd rond de 1.10 hoopte te doen.

Even kort gesproken en ik gaf al aan dat het hem niet ging worden en dat ik waarschijnlijk te vlug gestart was.

Op het 10 km punt was de tijd maar, blijkt achteraf, 32 seconden boven de gewenste doorkomst tijd.

Maar die benen.........

Die waren volgelopen, ik wilde nog wel maar de beentjes dachten er toch iets anders over.

Die laatste 6 km zouden vooral in het teken staan van schade beperken en iig zorgen dat we onder de 1.15 uur blijven want anders zou ik echt niet vrolijk zijn.

Het tempo ging er iets uit, de gedachten dwaalden zo af en toe af naar stoppen, of op zijn minst even lopen.

Daar bleef het ook wel bij hoor want stoppen is geen optie!

Het tempo ging helaas wel naar beneden en het werd dan ook een strijd om deze rond de 13 km/h te houden.

De mentale strijd in combinatie met het minst gezellige stuk van het parcours werkt ook niet in je voordeel.

Maar goed we liepen nog en gingen vooruit.

Het 14 km punt!

Het punt dat je Zaandam ingaat de bewoonde wereld en de gezelligheid.

De kilometers gingen er niet korter op duren maar leken eerder langer.

Na het 15 km punt kwam het feestplein de locatie waar mijn supporters ook zouden staan.

En deze hebben me nog even op de gevoelige plaat vast weten te leggen.

Het was nu een kwestie van uitlopen.

Op het laatste stuk nog geprobeerd te kijken of ik collega's aan de kant zag staan, maar dit ging me zo beroerd af dat ik bijna bij elke zwaai begon te denken dat het misschien wel voor mij was....

De finish kwam in zicht, daar waar ik voor de start het idee had dat de startboog verder richting het CS stond had ik nu niet het idee dat de finishboog dichterbij was!

Toen we de finish passeerde klokte ik zelf een tijd van 1.13.38, in ieder geval onder de 1.15.00 maar een tevreden gevoel kon er niet vanaf.

Ondanks dat het onder de omstandigheden van mogelijk te snel gestart en de verschrikkelijke benauwdheid geen slechte tijd, maar maak dat een loper maar eens wijs op zo een moment.

©Hardloopgek

Halve van Vlieland 2013

2012 liep ik deze loop voor het eerst.
Het was toen mijn 3e halve marathon die ik liep.

 

Dit jaar zou ik hem weer lopen, ditmaal alleen zonder Wesley!

Ook zou ik dit jaar niet op de dag zelf heen en weer reizen, maar waren we al op vrijdag op het eiland en konden we zo genieten van Vlieland en rustig opstarten op de dag zelf.

Op vrijdag liepen we 's avonds een klein rondje om toch nog even bezig te zijn.

In dit rondje zat de trap naar de vuurtoren (die kennelijk ook is opgenomen in de vuurtorenloop).

Die trap is killing zeg, maar goed op een gegeven moment ben je boven en heb je het gehad.

Daarna via wat duin en mul zand richting badweg en vervolgens strand. 

Het strand heerlijk gevolgd tot aan de haven om hier het zand weer te verruilen voor stenen en mijn weg naar het hotel voort te zetten.

Op zaterdag op mijn gemak startnummer alvast ophalen en nog meer genoten van het eiland.

Zondags moesten we helaas alweer uitchecken, dag gebruik bijboeken was door de drukte niet mogelijk.

Maar wel mocht je de koffers in de hal van het hotel achterlaten en ik mocht na de loop gebruik maken van de douche gelegenheid van het zwembad!

Dat noem ik nog eens service!

'S ochtends kwamen mijn ouders aan met de boot om ook een dagje eiland te doen en tevens te kijken naar de halve marathon.
Nadat zij waren gearriveerd zijn we op ons gemak naar de camping gelopen waar om 12:30 uur de start zou zijn.

Op de camping al snel in gesprek met Joppe.
Mede daarom besloten de vrouw en kids met opa en oma naar het strand te gaan.
Dus ik heb tot aan de start gezellig met Joppe en zijn vriendin zitten kletsen.
Het weer was goed, de zon scheen en er stond een aardig windje.

Eenmaal in het startvak zei de speaker nog dat in het duin een aardig windje tegen zou staan.
Ik dacht nog bij mezelf dat zal wel meevallen, want vorig jaar had je er nauwelijks wind terwijl het wel wat waaide.
Dit jaar ook wat meer vooraan gaan staan omdat we vrij snel het bos in gaan waar we overeen schelpenpad lopen die er niet breder op word.
Dit vertaalde zich in het feit dat ik net lekker zat en dus niet over het gras hoefde in te halen.

Het bos / duingebied uit kom je bij het industrie / haven terrein.
Hier stond vorig jaar nog een extra waterpost, dit was nu gelukkig niet nodig.
Na de haven richting de veer terminal, waar de finish ook is, werden we alvast getrakteerd op de wind.
Deze had je nog net niet recht van voren.
Dit beloofde nog wat voor de rest van de loop, want tot aan de 13 kilometer ging je dus tegen de wind in!

Na de dorpsstraat haalde ik een groepje bij die ik ook net zo snel weer passeerde.
Vanuit dit groepje sprong een loper mee die in mijn kielzog mee liep.
Aangekomen bij het volgende groepje bedankte hij voor het werk wat ik gedaan had.
Ook vroeg hij (Martin) wat mij n streeftijd was, die had ik niet maar ik ken mezelf.
Ergens tussen de 1.35 en 1.40 zal het gaan worden denk ik, op dat moment zat ik daar nog ver onder.

Na een korte interactie was ik er weer klaar mee en liet ook deze groep voor wat het was.
Martin (nummer 277) sprong wederom mee, terwijl hij toch echt een andere tijd in gedachten had.
Bij de 6 kilometer zaten we op de schelpenpaden het duingebied in.
Martin nam hier de kop over en we besloten in het duin iets rustiger aan te doen om op de terug weg te profiteren van de wind.
Dat rustiger aan doen lukte uiteraard niet helemaal, want tja je zit in het begin van de loop en alles voelt dan nog goed.

De speaker had niet gelopen, je had inderdaad een straffe wind in het duingebied.
Die wind in combinatie met het klim en daal werk maakte de kilometers tussen de 8 en 13 kilometer dan ook zwaar.
Om en om op gevoel pakte Martin en ik de kop en haalde zo de een na de ander in.
Ook dit jaar waren de verzorgingsposten weer perfect geregeld.

Net voor de 12 kilometer gaf Martin aan een stapje rustiger te willen want hij zat best ver boven zijn schema en we moesten nog even.
Dat was geen probleem dat doen we want alleen doorgaan was geen optie.
Want zowel Martin als ik liepen dan moederziel alleen in een gat, en dat werkt niet met wind tegen.
Net voor het 13 kilometerpunt sla je linksaf en ga je richting het posthuys.
Voordeel is dat je "begint" aan de terugweg maar nadeel was dat je hier even geen wind had en dan was die zon erg aanwezig en warm.

Eenmaal aangekomen bij het posthuys wederom linksaf en dan de lange weg richting dorpsstraat en uiteindelijk finish.
Het eerste stuk had je hier nog de schaduw van de bomen en dit was op dat moment erg welkom.
Maar die schaduw duurde niet lang, denk ongeveer 1 kilometer.
In dit stuk haalde we een andere loper bij die het zwaar had, hij was op dat moment aan het wandelen.
Hij sloot nog even bij ons aan maar liet ook ons weer los, met toen nog een 6 a 6,5 kilometer te gaan kan het erg lang duren.
Martin gaf aan het ook wel zwaar te hebben, hij had toch wat teveel gegeven in het duin!

Een lange weg in de zon en af en toe wat wind is wat ons te wachten stond.
Als je een tandje langzamer wilt doen we dat, maar daar was opdat moment nog geen sprake van.
Op het wegdek stond om de 200 meter de afstand die je nog moest gaan, dit werkte voor mij niet in mijn voordeel op mentaal vlak.
Net voor het 18 kilometer punt kwam je aan de waterzijde te lopen en daarmee kwam ook de wind in je rug.
Martin gaf aan dat ik maar moest gaan en voor een mooie tijd moest gaan.
Maar mooie tijden kan je altijd lopen en we hadden al te veel samen gedaan om hem alleen te laten.
Nee sorry doe ik niet dan gaan we maar een stapje langzamer.

Op een gegeven moment werden we door enkele lopers weer bijgehaald en ingehaald.
Ach ja dat kan gebeuren we hadden er al genoeg ingehaald dus zo erg was het niet.
Rond de 19,4 kilometer gaf Martin wederom aan dat ik moest gaan, hij was op en kon niet meer.
Nee sorry gaan we niet doen, hij stopte en ging lopen dus ik stopte ook.
Al na een paar passen ging Martin weer dribbelen en voor we het doorhadden zaten we alweer op de 12 km/h.
Bij de verzorgingsposten vroeg ik om 2 sponzen zodat Martin kon blijven lopen maar wel zijn verkoeling kreeg.

Eenmaal in de dorpsstraat aangekomen hoef je nog maar een kleine kilometer.
Het tempo zat er weer aardig in.
Wanneer je de dorpsstraat in kwam stonden er bewoners met een eigen waterpost en watermeloen.
Martin hierop geattendeerd en die maakte gebruik van de watermeloen en ik pakte nog een watertje.

In de dorpsstraat stond wederom de fotograaf, ziet er nog best goed uit voor iemand die er door zit dacht ik zo.
Ook de laatste meters maakte we gezamenlijk vol.
Vlak voor de finish stonden de supporters en hier nog even de kids een high five gegeven.

Ik moest kennelijk van Martin voor hem finishen want vlak voor de streep kreeg ik een klein zetje en deed hij een stapje minder.
Na de streep elkaar bedankt, want ondanks dat hij er door zat heb ik toch ook erg veel aan hem gehad.

De beloning was dit jaar wederom een medaille en het boek "ik hardloper".
Na de finish nog even wat water gepakt en Martin nog even vluchtig gesproken!
Martin werd al volop opgevangen door zijn familie, maar beloofde na zijn verblijf op het eiland me te mailen.
We gaan zien of dit gebeurd, maar ook al mailt hij niet dan is het nog niet erg.
Want het geen we hebben neergezet hebben we samen gedaan en als sporter (als ik mijzelf zo mag noemen) laat je elkaar na zoveel hulp niet barsten! (deze wijze les heb ik weer geleerd van een andere Martin)

Dus Martin mocht je dit stukje lezen JIJ ook ontzettend bedankt voor je hulp!
©Hardloopgek

Luxemburg!!!!!

Luxemburg!

Die gingen we lopen op zaterdag 8 juni 2013!

Al een hele tijd stond hij gepland!
Hoe dat kwam, twitter.....
Ik had hem al eens voorbij zien komen in mijn zoektocht naar buitenlandse loopjes, maar ben er nooit mee doorgegaan.
Op een zeker moment zag ik op twitter een gesprek voorbij komen van twee Runningplussers, toen ik deze terug las ontdekte ik dat deze over Luxemburg ging!

Dus een korte reactie met de vraag of dit voor een ieder was maakte dat we gingen lopen in Luxemburg.
Helemaal te gek toch!
Wij, Rebecca en ik, zouden zaterdag ochtend die kant op gaan en dan daar na de loop overnachten.
Maar doordat mijn moeder genegen was een nachtje extra op de kids te passen zijn we vrijdags al vertrokken richting Limburg waar wij overnachtte in een B&B.

Hierdoor hoefde we de volgende dag niet zo heel vroeg weg en konden we extra genieten.
De B&B die we hadden geboekt lag in het plaatsje Haelen en is een kleine B&B met een zeer gastvriendelijke gastvrouw.
Dus mocht je nog eens een leuke B&B zoeken in combinatie met een bezoekje aan het shoppingcenter in Roermond b.v. dan is het aan te raden

'S morgens na een heerlijk ontbijtje, welke op je kamer word geserveerd, zijn we onderweg gegaan naar Luxemburg.
Omdat we in Limburg zaten gingen we via het mooie landschap van o.a. Bastonge.
Het weer was prachtig maar wel erg warm, dus dat beloofde wat voor de avond.
We zijn eerst doorgereden naar Luxemburg zelf om mijn startnummer op te halen!
De navigatie hadden we ingesteld naar een van de officiële parkeerplekken voor de loop en vandaar uit was het een goede 20 minuten schokken naar de expo.

Daar aangekomen mijn gratis ING pakketje opgehaald met een ING runningshirt en een ING cap.
Vervolgens via de expo naar de afhaal van de startnummers gelopen.
Hier aangekomen mijn starting bag opgehaald.
Hierin zat je startnummer, foldermateriaal van andere lopen en wat repen, dextro, kammetje en een zweetbandje.
Nog even mijn finisher shirt gehaald en compleet waren we.

Mijn finisher shirt, ing shirt & cap en medaille 

Weer terug geschokt naar de auto om vervolgens eens te kijken waar de camping was.
We hadden op facebook en twitter al enige foto's van de niet al te ruime caravans en voornamelijk bedden gezien!
Eenmaal aangekomen via leuke en mooie kronkelwegen werden we onthaalt door de Runningplus delegatie die er al reeds was gearriveerd.
Wij waren er met 13 man / vrouw sterk waarvan er 11 zouden lopen, 2 de hele marathon en 9 de halve.
Monique zou eigenlijk ook lopen, maar door een eerder ongelukje kon ze helaas niet starten.
Dus Monique en Rebecca waren onze supporters die ons in ieder geval zouden binnen schreeuwen na het volbrengen van het parcours.

Bij aankomst was men al druk doende om diverse pasta maaltijden te bereiden, en wij mochten zo aanschuiven.
Dit was en vonden wij uiteraard helemaal top en daarvoor onze grote dank!
Na een goede pasta maaltijd zijn we ons rustig aan gaan voorbereiden op de loop.
Al rond 16.30 uur begaven wij ons met een kolonne van vier auto's richting Luxemburg, want parkeren moest op aangewezen plekken.
Maar deze lagen veelal aan het parcours, dus werden op een gegeven moment afgesloten.
Bijna aangekomen bij het parkeerterrein begon het te regenen, en niet te zuinig ook.
Gelukkig was deze van korte duur en hadden we heel even hoop op verkoeling en zuurstof in de lucht.

Iedereen druk doende om alles in orde te brengen

Je kunt het al raden die verkoeling kwam niet echt, sterker nog werd zelfs wat benauwder.
Maar goed we zouden pas om 19.00 uur starten dus misschien koelde het nog wat af.
Aangekomen bij de startlocatie hebben we allemaal onze tassen ingeleverd en allemaal op onze eigen wijze voorbereid op de start.
De twee bikkels die de hele marathon zouden lopen gingen al vroeg het startvak in, gezonde spanning zullen we maar zeggen!
Ik ging een een goede 25 a 20 minuten van te voren het startvak in.

Groepsfoto van de lopers (gemaakt door Rebeeca en Monique)

Eenmaal in het startvak koelde het door optrekkende bewolking wat af.
Niet dat het koud was, maar op dat moment lekker wat inhoudt dat het nog net te warm is als je gaat rennen.
Om 19.00 uur klonk het startschot en kwam de meute langzaam in beweging.
Vanaf de start begonnen we meteen met een klim het startterrein af om via een vervolg klim door te gaan.
Door de drukte had je de eerste kilometer nodig om je plekje in de menigte te vinden en enigszins je eigen tempo te lopen.

Sfeer impressie bij de start

Ik wilde niet te hard starten want het parcours was niet geheel vlak en het was tevens mijn 3e halve marathon afstand in een week tijd.
Al snel zag ik dat ik in tegenstelling tot wat ik wilde toch redelijk hoog zat in het tempo.
Deze heb ik op sommige stukken wat terug gebracht om mezelf niet direct leeg te lopen.
Na 2 kilometer hadden we de eerste klimmetjes achter de rug en ook de eerste afdaling.
Hier sloegen we rechts om niet heel veel later weer rechtsaf te gaan.

Hier zouden we een heel stuk dalen.
Dit loopt natuurlijk heerlijk, maar je loopt het risico veel te hard te gaan.
Op het stuk naar beneden was het erg warm doordat je ingedamd was door een rots wand en bomen.
Eenmaal beneden aangekomen moesten we uiteraard ook weer klimmen om daarna linksaf te gaan om weer terug te renen richting het 2 km punt!
Ter hoogte van het parkeerterrein waar de auto stond sloegen rechtsaf en begon de reis richting het centrum.

Ik liep aan de linkerzijde van het veld en zag voor mij opeens een slagveld van mensen.
De een na de ander schoot van recht zo naar links, bleek dat er een waterpost stond.
Omdat het zo druk was en men bijna allemaal na het bemachtigen van het zwaar bevochte bekertje vocht stil ging staan besloot ik er rechts langs te gaan, want ik had gelukkig mijn bidon mee.
Aan het einde van de weg weer rechts hier begon een lange rechte weg van 2 kilometer die grote deels afliep.
Op het 8 kilometerpunt liep je boven op een brug waar vanaf je zo in een diep dal keek.
En prachtig uitzicht, waarvan later bleek dat de hele marathon lopers ook daadwerkelijk dat dal ingingen.
Ik moet zeggen ik vond het mooi van bovenaf maar ben erg blij dat ik die brug niet van onderaf heb hoeven zien!

Hierna kwamen we aan bij het centrum waar het afgeladen vol was met toeschouwers.
Het was zo druk dat het net de tour de France leek met al die mensen aan de kant die steeds dichter op elkaar kwamen te staan en de doorgang steeds smaller werd.
Vanaf hier gingen we door diverse woonwijken die allemaal een prachtig decor vormde en waar het parcours uiteraard licht glooiend verliep.
Na een omzwerving van ruim 4 kilometer kwamen we weer op dat hele drukke punt en kon ik zowaar bij het waterpunt een bekertje water scoren.

Hierna liep het parcours verder door een plaatselijk park aldaar.
Toen we in het park liepen zag je op een gegeven moment een grote opblaasboog en hardlopers.
Dus ik dacht al nou daar lopen we dan zo, dat zo duurde iets langer maar we kwamen er wel.
Want eerst werden we via het mooie centrum van Luxemburg geleid!
Ook hier was het onwijs gezellig met toeschouwers en muziek.

Eindelijk aangekomen bij die boog die ik eerder zag zaten we alweer bijna op de 16 kilometer.
Dit hielt in dat we weer over die brug mochten dat je in het mooie dal kon kijken.
Maar ook dat je die hele lange klim mocht gaan maken, zo een waar geen einde aan lijkt te komen, zo een klim.
Eenmaal boven weet je dat je bijna linksaf mag en weer terug loopt richting het parkeerterrein waar de auto staat en je dus binnen de 2 kilometer van de finish bent.
Even voor dit stuk stond een de 5e drankpost waar het me lukte om 2 bekertjes water van de tafel te pakken.

Aan het einde rechtsaf en tot mijn grote geluk hoefde we hier niet die laatste vreselijke klim te maken die ik in gedachte had maar mochten we rechtdoor.
Dit hield wel in dat we een andere klim mochten maken, maar het voordeel hiervan was dat deze weliswaar steiler was maar ook korter.
Eenmaal boven kwam het mooiste moment!

Binnenkomst finish hal.

De laatste afdaling naar het startterrein waar je finisht in de hal.
Dus met een heerlijk gangetje kom je op die hal af waar je de laatste meters binnen aflegt en word toegejuicht door het publiek, licht shows muziek en een speaker.
Ik kan je zeggen, ondanks dat het erg warm was in de hal, dat is prachtig finishen!

  

21,1 km

   

01:43:10

   

12,27 km/u

   

1498 

Nadat je gefinisht bent krijg je water aangereikt en je medaille omgehangen en loop je door naar de hal waar je tas staat.
Hier kun je nog een foto laten maken van je "after (semi) marathon face".
Nadat je je tas hebt gehaald loop je door naar de volgende hal waar men een waar sporters arena heeft neergezet.
Je kan hier omkleden, douchen, haar föhnen, je haar laten modelleren en je tegoed doen aan fruit, water, sportdrank, repen en een wel verdiend biertje!

Nadat ik mezelf had gedoucht en een banaan naar binnen gewerkt en uiteraard mijn verdiende biertje had gescoord ben ik naar de finish hal gegaan en heb ik samen met Rebecca en Monique gewacht op al die andere toppers van Runningplus.
En ze hebben het stuk voor stuk geweldig gedaan, ondanks dat de race niet voor iedereen verliep zoals gehoopt!

Toen de laatste van onze delegatie binnen was zijn we langzaam aan richting de auto's gegaan en vervolgens middels een binnendoor route (erg leuk midden in de nacht) terug gegaan naar de camping.
Hier aangekomen met zijn alle nog even gezellig na geborreld om laat in de nacht heerlijk je mandje op te zoeken.
'S morgens hebben we heerlijk ontbeten in de kantine / bistro van de camping.
Na het ontbijt de spullen bij elkaar geraapt en de reis van 430 km terug naar de polder gemaakt!

©Hardloopgek

De halve van Den Helder

Na Kampen heb ik even gewacht met inschrijven voor Den Helder, want ik wilde even kijken wat mijn scheen deed.

Deze hield zich goed en de inschrijving was een feit, Wesley wist nog van niets dus die dacht al alleen te lopen.

De aanloop naar Den Helder gaf al weer dat de dag zelf er temperaturen van 15 a 20 graden op de meter zouden staan.

Dat zou best warm zijn helemaal omdat we in de afgelopen tijd alleen maar in de kou hebben gelopen.

Maar goed eerst zien dan geloven, want Den Helder is de stad waar het altijd waait dus kan best zijn dat het koeler is.

De dagen voor Den Helder had ik via twitter contact met Martin.

Martin is een loper puur sang en iemand die een inspiratie bron is voor vele en zal blijven.

Martin zou mogelijk ook lopen in Den Helder, dat is altijd leuk want dan kunnen we elkaar weer eens in real life zien.

Vanmorgen stonden we op en het regende!

Ik dacht mooi, regen is zuurstof en zuurstof is fijn tijdens het lopen.

Onderweg naar Den Helder klaarde het op en kwam zo nu en dan heel voorzichtig het zonnetje door.

Aangekomen op Willemsoord spotte ik al snel Martin en hebben we even staan praten.

Al snel kwam er nog een loopmaat van Martin bij Niels die ook besloten had last minute mee te doen.

Ruim van te voren gingen we ons alvast omkleden.

Ik ging voor kort, want tijdens het lopen krijg je het snel warm, dit ondanks het stevige windje die aanwezig was.

Na het omkleden stonden we een beetje te wachten op het start moment.

Van Niels kregen we een Sports Fruit aangeboden om eens te testen.

Moet zeggen dit was geen verkeerd spul, de originele omschrijving is: "Energierijke vruchtenreep! Vruchtenreep op basis van 50%vruchtenvlees en 50% dextrose. Het is een lekkere, snelle en gemakkelijke energiebron voor tijdens de wedstrijd..."

Ik vond het geen verkeerd spul en is het overwegen waard voor b.v. marathonlopers!

Niels en Martin gingen nog even warm lopen en vroegen of Wesley en ik ook meegingen.

Maar ik bedankte en voegde toe dat ik wel warm liep tijdens de loop ;)

Klaarstaande voor de start werden we, voor als je het nog niet was, wakker gemaakt met een KNAL niet normaal.

Dit bleek het startschot met een kanon, vraag me allee niet wat voor een....

Eerste stuk ging over het terrein van Willemsoord, waarna we snel het terrein verlieten om over de weg de loop te vervolgen.

Soms omkijkende of Wesley en Martin er nog waren.

Na een kleine 2 km miste ik Martin, een blik achterom leerde dat we een klein gaatje hadden geslagen.

Ik zei Wesley door te lopen ik zou even afzakken naar Martin om te kijken wat hij wilde.

Martin gaf al snel aan dat hij het tempo wat hij op dat moment liep wel prettig vond en dat ik moest gaan als ik meer over had.

Ik groette Martin en versnelde even om Wesley weer bij te halen.

De eerste 4 km waren werken, want naast het zonnetje stond er ook een straf windje.

Van km 4 bogen we af en kregen we de wind van opzij, dit was lekker en daar kon ik wel aan wennen.

Maar net voorbij km 5 sloegen we weer af, weg van de wind en dat merkte je direct.

Alsof je tegen een muur van warmte aanliep, wat miste ik die wind toen zeg.

Die wind was dus vriend maar ook zeker vijand deze dag.

De opvolgende kilometers verliepen lekker en soms zag ik wat punten van herkenning die ik nog herinnerde uit mijn opleiding toen ik Den Helder was voor een drie daagse.

De kilometers tot aan de 8 gingen lekker en het tempo zat goed.

Hierna kregen we weer een stukje wind tegen en wat was die toch hard, maar de afslag weg van de wind lag al in het vooruitzicht.

Met wind mee gingen we richting Fort Kijkduin waar we door en omheen gingen om vervolgens een goede 2 km langs de dijk terug te lopen.

Dit hield ook in 2 km tegen de wind in beuken.

Ik liep in een gat en Wesley liep iets achter mij, ik had getracht af te zakken maar elke keer als hij erbij was versnelde ik ongemerkt toch weer.

Op de 12,5 km lag er een goede klim in het verschiet en die was met dat windje tegen echt geen pretje.

Boven aan stonden ze gelukkig met een waterpost en daalde je langzaam weer.

Enkele meters hierna was het keerpunt om tot aan de 18 km buitendijks terug te gaan.

De wind weer van achteren, dus weer warm voor je gevoel.

Gelukkig voelde je hem zo nu en dan wel en dat was ook erg lekker.

Tot de 16 km ging het goed, tempo was er en het liep allemaal wel.

Maar bij de 16 km was ik er wel klaar mee, wilde drinken en heel soms ook wel stoppen.

Bij de 16 km stonden onder de toeschouwers ook wat kinderen en twee die riepen nog maar 5 km.

Ze konden kennelijk van mijn gezicht aflezen dat ik dat geen MAAR vond en hoorde eentje dan ook zeggen "volgens mij vond hij dat niet zo leuk".

Geweldig en hij had gelijk, dat was info die ik wist maar niet wilde weten....

Vanaf de 17 km werd het alleen maar zwaarder.

Tempo ging er uit, van 13+ km/h naar 12,5 km/h en ik had het idee dat ik onder de wreef van mijn voeten blaren aan het ontwikkelen was.

Ook nu merkte ik dat ik weleens dacht aan stoppen of lopen maar dat is geen optie.

Dus stug door en turen naar dat volgende KM bordje wat maar niet dichterbij lijkt te komen.

Gelijkertijd had ik medelijden / respect voor al die lopers die de 42,2 km in Rotterdam liepen, want wat zullen die het warm hebben gehad.

Eindelijk de 18 km bereikt en een kleine 200 meter verder de zo verlangde waterpost.

Niet zeuren of denken maar door rennen.

Uiteindelijk zie ik WIllemsoord weer en de lopers die het terrein op gaan.

Maar ik heb de 19 km nog niet bereikt dus dat betekend een lus!

Die lus voerde ons binnendijks langs de dijk tot een keerpunt.

Nog voor dit keerpunt kwam er aan de andere zijde van de sloot een mevrouw buiten die naar haar auto liep.

Ze riep nog "nog heel even dan ben je er" waarop ik reageerde "gelukkig wel".

Hier kreeg ik van haar weer de lieve woorden "ik vind het knap van jullie hoor"!

Dat geeft de burger moed!

Het keerpunt bereikt en we mochten weer terug naar Willemsoord.

Bij het terrein aangekomen daar nog mogen slingeren over het terrein om aan die 21,1 km te komen.

De finish inzicht en de speaker die steeds dichterbij kwam, die je overigens vanaf de 17 km al hoorde!

Ik kon niet meer aanzetten of versnellen, mijn benen waren leeg en op.

Eindelijk de eindstreep! 1.40.20 klokte ik zelf en uiteindelijk was dit ook mijn officiële eindtijd.

Ik strompelde door om mijn medaille in ontvangst te nemen en een flesje AA die er met veel liefde inging.

Strompelend zocht ik een plek om even te zitten.

Uiteindelijk hoorde ik de speaker de naam van Wesley omroepen, die finishte met een tijd van 1.41.31, dus ik kwam weer omhoog om hem op te vangen.

Hierna strompelde ik weer terug naar de kade en ging op de grond zitten om vervolgens te gaan liggen en bij te komen.

Er werd zelfs nog even door een EHBO'er gevraagd of het goed ging!

Ja dat wel moe, kapot en op maar het ging wel goed hoor.

Mijn tijd niet mijn beste, mijn race ook niet mijn beste maar naar de omstandigheden een tijd om tevreden mee te zijn.

Uiteindelijk zag ik ook Martin binnen stromen met een mooie 1.42.51

Ik was al iets bijgetrokken alleen de benen nog niet.

Gezamelijk nog gewacht om Niels die was gestart om te finishen omdat hij terug kwam van een blessure.

Niels kwam uiteindelijk zonder pijntjes binnen in 1.51.41

Na ons rustig te hebben omgekleed weer huiswaarts gekeerd en hier op de bank eens even de samenvatting van de Rotterdam Marathon te kijken.

©Hardloopgek

Brussels halve marathon

Brussel!
Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn!

MOOI maar ook ZWAAR!!!!!!!!!

Laat ik het dan bij deze woorden? Natuurlijk niet.

Brussel!
Het idee was al een lange tijd geleden geboren.
Het kwam voort uit het feit dat mijn loopmaatje de halve van Amsterdam wilde doen omdat hij oktober 2012 een jaar bezig was met hardlopen (serieus hardlopen)
Ik had al voorzichtig geïnformeerd thuis of het goed was dat ik hem samen met hem liep, want het zou zijn eerste halve worden.
Dit was goed, maar ik zou ik niet zijn als ik door mijn gesurf op het net Brussel tegen kwam.
En Brussel was qua prijs goedkoper dan Amsterdam en Amsterdam tja dat kan altijd nog.
Dus ik zei dat ik eigenlijk Brussel voor me zag en zo geschiedde.
Wel eens waar niet de eerste van mijn loopmaatje omdat ik hem ook nog mee kreeg naar Vlieland, maar dat ging niet zoals gehoopt.

Voor de start bij het Jubrlpark

Dus nu was het dan zo ver Brussel was aan de beurt.
Zondag ochtend om 06:00 uur zijn we gaan rijden want we wilden lekker op tijd aanwezig zijn om op ons gemak een parkeerplekje te vinden en ons te begeven naar de expo voor ons startnummer.
Ruim van te voren waren we dan ook aanwezig en hebben we ons op ons gemak omgekleed en vooral genoten.
Het zonnetje kwam langzaam aan door en de diverse onderdelen gingen van start.

Om 10:30 uur was het tijd om te  starten.
We hadden al voortijds een grafiekje gezien qua hoogte verschillen, maar die dingen zeggen me nooit zoveel.
We hadden ook al gezien dat het binnen 1 km al begon met omhoog gaan omdat we die afdaling al hadden gemaakt vanaf de auto.
Goed we wisten dus dat het niet vlak zou zijn, maar wat we voor onze kiezen kregen had ik niet verwacht.

En vandaar ook mijn samenvatting: "Brussel mooi maar zwaar"

Je begint op / in het Jubel wat gelijk de sfeer van de stad verwoord.
Van hieruit ga je door het historische deel van Brussel.
We kwamen langs onder andere het paleis, het koningsplein, paleis van justitie en nog meer van deze schitterende gebouwen en pleinen.
Maar naast deze schitterende gebouwen en omgevingen kregen we ook direct in de eerste 5 km zo een beetje alle hoogte verschillen van Brussel voor onze kiezen.
Na de 5 km en het genieten van de mooie gebouwen en de rest van de omgeving was ik er wel een beetje klaar mee met al die hoogte verschillen en begon ik mij af te vragen welke er zwaarder was Brussel of Vlieland!

Een van de niet zo vlakke straten waar we mochten rennen

Gelukkig werd het na die eerste 5 km vlakker.
Niet geheel vlak maar wat vals plat omhoog en ook omlaag, maar vals plat kan ik goed mee leven.
Ergens rond de 6 km was de eerste verzorgingspost.
En deze was top, lang en voldoende aanbod van water en jawel flesjes iso-lemon van AA.
Ik heb dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de lengte van de verzorgingspost en diverse bekkertjes water gepakt en een flesje iso-lemon.

Zoals gezegd voerde de volgende kilometers ons over een relatief vlak parcours.
Dit was onder ander de statige Av. Franklin Roosevelt waar zo een beetje 75% van de gebouwen behoort tot een of andere diplomatiek iemand.
Vervolgens voerde het parcours ons langs de (volgens mij) aangrenzende deel gemeenten.
Hier kon je toch wel spreken van open en groen.

Na 14,5 km kwamen de parcours van de halve en de hele marathon voor de 2e keer bij elkaar.
Hier kwamen we langs een tram museum die zijn parade paardjes had uitgestald.
Na de 15 km kwam er weer een lichte stijging.
Eentje die best te doen was, dacht ik.
Ik keek om en zag dat Wesley een klein beetje achter was geraakt, niet heel veel dus even inhouden was voldoende.
Wel voelde ik dat mijn nek erg vast zat, iets wat ik in de voorgaande dagen ook al had en nu door het zweten en de kou nog meer last van had.
Hierdoor kon ik niet lekker omkijken en raakte ik Wesley kwijt.
Maar voor zover ik wist en doorhad zat het nog goed bij hem en zou hij het ook zonder kleerscheuren halen.
Ik besloot dan ook om door te gaan met dat klimmetje en Wesley en ik zouden elkaar bij de finish wederom zien.

Dat klimmetje wat dus wel te doen was resulteerde in een klim van een goede kilometer die, ik persoonlijk, nog zwaarder vond dan de klimmetjes die je tijdens de zevenheuvelenloop voor de kiezen krijgt.
Toen ik eindelijk boven was en de markante bogen van het Jubelpark zag was ik toch wel blij.
Ondanks dat ik net pas de 16 km was gepasseerd en wist dat je op kilometerpunt 18 was als je de start wederom passeerde.

Nog even was ik bang dat we voor het Jubelpark de tunnel in zouden gaan, want die loopt tenslotte ook onder het park door.
Maar gelukkig gingen we hier langs om nogmaals door het park te gaan.
Na het park kwamen weer wat bekende meters asfalt en een laatste verzorgingspost (post nummer 6 als ik het goed heb, dus dat was goed geregeld).
Na de verzorgingspost en de nodige bekkertjes water en een flesje  mochten we weer stijgen om bovenaan een lichte afdaling in te zetten naar het Warandapark.

Hier volgde onbekende meters, nog een ruime kilometer.
De daling die we hadden ingezet werd stijler en ik gokte erop dat deze door zou zetten en niet weer oveging in een klim.
Door deze gok haalde we de remmen er af en gingen we ervoor.
Gelukkig was de gok goed en bleef het bij dalen.
We kwamen langzaam aan dichterbij, de verkeersborden gaven al een voorboden dat de finish in zicht was.
Ook het feit dat het steeds drukker werd langs het parcours was wel een kleine hint.
Uiteindelijk was daar dan de finish op de grote markt en klokte we een tijd, bleek later, van 1:41:23 officieel.

Een tijd waar ik gezien het parcours erg blij mee ben.

Na de finish kreeg ik eerst een flesje iso-lemon en een flesje water alvorens ik mijn welverdiende medaille omgehangen kreeg.
Verder kreeg je nog een plak ontbijtkoek een stroopwafel en een thermische deken.
Dit omdat je nog een aardig afstand moest afleggen naar de plek waar je je tas op kon halen.

Na ons te hebben omgekleed hebben we nog even lekker rond gelopen en genoten van de omgeving.
Tegen een uurtje of 15:30 uur zijn we op ons gemak huiswaarts gekeerd en onderweg nog even gestopt voor een hapje en drankje.

Dus mocht je nog een leuke, mooie en uitdagende buitenlandse halve of hele marathon zoeken dan is Brussel echt wel een aanrader.
Want ondanks alle stijgingen die je tegen komt is de afdaling die je in de laatste kilometer maakt een mooie om je tijd van snelste kilometer aan te scherpen.
Ik heb die hier naar beneden bijgesteld op 3:53!

©Hardloopgek