Zandvoort #circuitrun 2012

Vandaag stond de circuitrun van Zandvoort op het programma.
Een loop die zich op het gebeid van parcours echt kan en doet onderscheiden van de vele andere lopen.
Ook een loop die ondanks dat dit de 5e editie was nog verbeter punten heeft.

Maar goed die punten komen gewoon terug in mijn verhaal.
Een dag die eigenlijk een familie uitje zou zijn werd een dag met alleen Wesley mijn hardloop maatje.
Alles en iedereen in huis is ziek geweest of was dit nog en ik bleef tot op heden gelukkig gespaard.

Al vroeg gingen we met de trein naar Zandvoort zodat we rustig aan konden doen en genieten van alles.
Al om 10:49 uur waren we in Zandvoort, dus eerst maar eens langs bij moeders die er met haar zussen was voor een weekendje.
Na een bakkie te hebben gedaan gingen we richting het circuit.

Voor mij alweer de 3e keer en voorlopig de laatste keer, voor Wesley de eerste keer Zandvoort.
Onderweg naar het circuit al kunnen aanschouwen dat het strand er goed bij lag en dit met de wetenschap dat het water zich nog verder terug zou trekken.
Op het circuit aangekomen even rond gekeken en nog even een collega en haar man tegen het lijf gelopen.

Een klein uurtje voor we van start mochten maar besloten ons om te kleden en de tassen in te leveren.
Hierna rustig richting de pitstraat en gewacht tot we het vak in mochten.
Zodra de deur open ging zijn we naar binnen gegaan en hebben we heerlijk in het zonnetje gewacht op het moment dat we mochten starten.

Om 13.15 uur was het zover, ons vak mocht van start.
Ik had besloten om te kijken of ik mijn tijd van het jaar ervoor 56.51 en toen voelde ik dat goed.
Na het startschot vertrokken en al bij de 1e km kon ik vaststellen dat ik, zoals elke keer, te hard was gestart want het klokje gaf 4 minuten rond aan........
Gaande weg de snelheid wat laten inzakken en rond de 4 km zaten we op de gewenste snelheid.
Het circuit verliep lekker, de eerste 2 km eigenlijk alleen de lopers om me heen van mijn eigen startvak.
Na deze kilometers haalden we de achterblijvers van het vak voor bij en werd het gaande weg wat drukker.
Ter hoogte van de 4 km draai je het circuit af en ga je op weg naar de hoofd uitgang.

Hier staat zo rond de 4,5 km de eerste verzorgingspost, welke al de jaren dat ik mee loop al te kort is.
Ondanks dat hij aan 2 kanten staat is hij te kort voor de hoeveelheid lopers er op af komen, deze zouden ze in mijn ogen echt moeten verlengen. Gelukkig lukte het me om hier een bekertje water te bemachtigen al moest ik ervoor wel bijna stilstaan.

Hierna door naar het strand, tempo zat goed en de gewone tijd op het circuit hielden we vast.
Op het strand was het genieten, er was een brede strook van perfect hard zand beschikbaar om de 2 km af te leggen.
Natuurlijk moest je eerst door het al omgeploegde mulle zand naar die strook komen, maar dat gaat altijd wel goed.
Op het strand stond een on officiële waterpost waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt.
Ergens rond het 6 km punt stonden mijn tantes en mijn moeder om me aan te moedigen, altijd leuk want normaal heb ik mijn trouwe fans mee.
Het strand zit er met zo een perfecte strook zand zo op en dan komt HET!!!!!!

HET "ergste" stuk van het parcours.
Door het mulle zand naar DE klim om het strand af te komen.
Hier is het altijd een gevecht met de lopers die gaan wandelen en de bordjes kennelijk niet hebben gezien maar ook tegen die stijlen opgang.
Als je eenmaal boven bent moet ik altijd weer even acclimatiseren!
Weer even terug komen in het ritme, de ademhaling weer terug brengen naar normaal en dat zware gevoel uit de benen krijgen. Geef het 10 a 15 seconden en je bent er weer weet ik uit de voorgaande edities.

Even hierna ga je naar het 8 km punt met verzorgingspost 2, en je raad het al het zelfde probleem.
Hier is het mij dan ook niet gelukt om een beker water te pakken te krijgen, iets wat met het weertype van vandaag wel erg welkom was en eigenlijk ook nodig.
Van hieruit gaat het parcours richting het dorpshart waar het op de soms wat smallere stukken soms zoeken is naar ruimte om je tempo te behouden, want men wil graag allemaal de kortste route nemen.
Op zich niets mis mee, maar lopers die als een sloopkogel van links naar rechts schieten ben ik geen fan van.

Als je eenmaal het gezellige centrum door bent en arriveert bij het station heb je nog een kleine 2 km te gaan en kun je veel al lekker doorlopen.
Net voorbij het 11 km punt stond mijn moeder weer met haar zussen en hebben zij mij voor de laatste maal aangemoedigd.
Je gaat het circuit op via een andere opgang dan de hoofd ingang en hier moet je door een tunnel welke door het duin gaat. Dit is altijd even inhouden want deze is zo breed niet.
Maar goed dat hoort bij het parcours en is niet anders te doen.

Weer op het circuit aangekomen heb je nog een goede 500 meter te gaan, die laatste loodjes die soms wel de zwaarste zijn.
Want je ziet die finishboog, maar dichterbij komen doet deze nooit snel genoeg.
Maar uiteindelijk is hij toch daar en dan mag je het klokje stil zetten. Even een blik en dan zie je dat je een PR hebt mogen noteren.

Wat mijn tijd was:

Naam	Remco de Pruis
Woonplaats	Lelystad
Afstand	12 kilometer recreatie
Categorie	Mrecr
Totaal plaats	193 / 5591
Categorie plaats	187
Snelheid	13,564 km/uur
4 kilometer	17:12
8 kilometer	35:07
Netto tijd	53:05

Volgend jaar zijn we er hoogst waarschijnlijk niet bij, maar ik ga iet roepen dat ik er nooit meer zal lopen.
Want naast die kleine verbeter punten is dit een loop met een uniek parcours die niet snel zal worden evenaart.

©Hardloopgek

Almere Oostvaarders > Lelystad

Afgelopen zondag heb ik, omdat het me wel leuk leek vanaf station Almere Oostvaarders naar Lelystad gelopen.

Waarom, tja dat vroeg ik mij op een gegeven moment ook af, maar ik wilde zondags graag lopen.
Naast het feit dat ik wilde lopen moest ik ook werken en wilde ook 's avonds een keer thuis zijn.
Dus op zaterdag middels afstandmeten gekeken wat de afstand was.
Deze kwam op 26 nog wat uit....

26 kilometer! Is dat wel haalbaar dacht ik bij mezelf. Op zich zou ik na 21 kilometer al weer in de bewoonde wereld zijn en dus de hulplijnen in kunnen zetten.
Dus weet je wat we gaan het gewoon doen, dus extra eten mee naar het werk en de loop spullen.
Overdag dus wat extra gegeten en water gedronken en gevraagd of ik om 14:45 weg kon.
Dan zou ik om 15:30 uur op Almere Oostvaarders zijn en ergens 2 en half uur later thuis.

Onderweg naar het station het thuisfront laten weten dat ik het toch ging doen, wist ze natuurlijk allang, en aangegeven hoe laat ik van start zou gaan.
Zij vertelde toen dat ze me tegemoet zouden fietsen en dan met me mee terug fietste.
Ook van mijn loopmaatje kreeg ik een whatsapp of ik het nog ging doen.
Euh ja is wel de bedoeling.... Dan kwam hij me waarschijnlijk wel tegemoet fietsen.
Hartstikke leuk, aangegeven dat het thuis front dit ook ging doen kon hij een keus maken of hij het wel zinvol vond.

Voor vertrek op het werk alvast loopkleding aangetrokken en op naar de trein.
In de trein de gewone broek uitgedaan en in de tas gestopt.
Beneden aangekomen hup rennen, niet te snel want we moeten even, beoogd tempo van 10 a 10,5 km per uur.
Oei dat is toch wel even anders zo die tas, ooit een keer eerder gedaan maar dat was maar 8 km en toen zat er enkel kleding in en geen water.
Na de eerste 2 kilometer redelijk gewend aan de tas, moest ook wel want  kon hem moeilijk achter laten.\
Het eerste stuk ging door / langs de Oostvaardersplassen en het Kotterbos.
Hier in de eerste 8 kilometer mogen genieten van het weer, de natuur en de grazers zoals herten die er zijn.

Net voorbij het 8 kilometerpunt komt er iemand mij tegemoet fietsen op een gewone fiets, je ziet er wel veel toerfietsers, dit bleek mijn hardloopmaatje te zijn met zijn kleine man.
Hij had water meegenomen en een appel, alleen die had de kleine man al toe geëigend.
Dit sloeg ik af, had tenslotte water, aqaurius en een banaan bij me.
Ook bood hij aan om me tas te nemen, maar ook dat wilde ik niet want stel je voor dat ik ooit weer op zo een idee kom dan moet ik hem toch ook zelf dragen.

Net na het 9 km punt

Op het punt waar wij elkaar tegen kwamen ging de route op een mooi stuk langs de Oostvaarders en de vaart, iets wat met het zonnetje erbij genieten is.
Op de 9 km besloten even te stoppen om er wat vocht uit te gooien en aan de bovenzijde weer wat vocht in te gooien.
Ik vervolgde hierna mijn weg onder begeleiding richting de Knardijk.
Eerlijk gezegd had ik voor dit punt ook de andere wel al verwacht, maar dat was niet zo.
Nog wel even op de foto gezet, moest wel lachen van Wesley dus dat doen we dan ook.

Hier vonden we het nog leuk

Net over de knardijk kwamen we dan de andere tegen.
Eigenlijk een hele mooie timing, want Wesley had een belletje gekregen van het thuisfront dat ze weer terug waren, dus hij ging mij weer verlaten en reed rechtdoor waar ik rechtsaf ging om mijn route door het bos te vervolgen.
Het volgende obstakel dat we tegen zouden komen was een brug over het water, een die in mijn gedachten toch vele malen dichterbij was dan dat hij in werkelijkheid was.
Al lopend vroeg mijn oudste "papa wanneer ga je beginnen?". Van je kinderen moet je het hebben he.
Rond de 14 kilometer weer even gestopt om wat water te drinken en een halve banaan te nuttigen.
Niet heel ver daarna kwam dan die brug.

Na deze brug kwam het meest saaie stuk, een recht stuk langs een akker en het water met in de verte de eerste bebouwing van Lelystad.
Vanaf hier kreeg ik het steeds zwaarder, de benen werden wat zwaarder en ik vroeg mij af waarom dit me eigenlijk zo een goed idee leek.
Maar goed niet zeuren en doorgaan, richting de bewoonde wereld.
De buurvrouw die gezellig met vrouw lief mee was gefietst, vroeg ergens rond dit punt of ik het nog eens ging doen.
Een vraag waar ik op dat moment echt niet over na wilde denken, eerst maar eens thuis komen.

Des te verder we kwamen des te zwaarder de beentjes werden en des te moeilijker ik het mentaal kreeg.
Ik zocht dan ook elke keer nieuwe doelen uit om naartoe te werken.
Eenmaal de 21 kilometer gepasseerd was ik er wel een beetje klaar mee.
Alles voelde zwaar, de tas was een last en het tempo was voor mijn gevoel verdwenen.
Uit het niets maakte mijn meefietsers de opmerking dat ze het knap vonden dat ik het tempo zo stabiel wist te houden.
Dit gaf een kort gevoel van voldoening, maar dan ook heel kort.

Maar goed we zijn nu toch onderweg dus opgeven zou zonde zijn.
Ja de benen voelde zwaar, maar ik had geen pijntjes die duiden op iets anders.
En zware benen is toch geen reden om te stoppen, zolang je de voetjes nog van de vloer krijgt.
Verder voelde ik mij, naast het feit dat ik het gehad had goed.
Ik was niet draaierig of iets wat kon duiden op zwaar vocht te kort of iets.
Wel had ik minder gedronken dan ik wilden, maar nu nog stopen voor water zou betekenen dat ik helemaal niet meer vooruit zou komen.

In het zicht van de haven aangegeven dat ik het wel fijn zou vinden als ik thuis direct door kon "renen"naar binnen .
Omdat ik er zo doorheen zat wilde ze me eigenlijk niet alleen laten, maar ja wat kon er nu nog gebeuren.
Onder de opbeurende woorden "als ik er over 5 minuten nog niet ben lig ik waarschijnlijk hier ergens" fietste ze toch maar vooruit.
Thuis aangekomen door naar binnen en plof op een stoel.
De rest van de banaan naar binnen gewerkt, aqaurius opgedronken en vervolgens verder aan mijn bidon.
We hadden het gedaan!
Gaan we het nog eens doen? Op dat moment zou ik denk ik eerder NEE zeggen dan ja of misschien, maar nu! Waarschijnlijk wel!

Vervolgens onder de douche gegaan en hierna nog even de honden uitgelaten om toch even in beweging te blijven. Echte spierpijn was gelukkig geen sprake van. Kon zelfs vaststellen dat de benen minder pijnlijk waren dan de schouders (van de tas).

De route die we uiteindelijk hebben afgelegd was 26.6 kilometer in 2:39:17.

Bron: http://www.looptijden.nl/mijn/tijden/details/550437 

'S avonds kreeg ik middels Facebook de uitnodiging van Running Martin om aankomende zondag een 30 kilometer loopje met hem te doen. Deze moest ik (vond ik op dat moment echt niet erg) bedanken maar ook dan mogen we werken. Maar de kans is groot dat ik het aanbod een keer aanneem.
Vervolgens heb ik heerlijk op de ban onder het genot van een biertje de herhaling van de CPC loop gekeken.

©Hardloopgek

Mijn ATAG Achtkastelenloop (21.1 km)

Vandaag, 4 maart 2012 was het zover.
Mijn eerste halve marathon en dan wel die van Vorden, want die zou lopen overeen vlak parcours (leek me wel zo slim voor de eerste keer).
'S morgens vroeg op om op mijn gemak wakker te worden en de benodigde spullen bij elkaar te pakken, ook nog even weeronline checken wat het weer ongeveer zou doen.
Waar? Want veranderen kun je t toch niet en bij twijfel sleep ik altijd extra kleding mee.

Gezellig met de hele familie gingen we onderweg naar Vorden om daar om 10.45 a 11.00 uur te arriveren.
Daar aangekomen op navigatie braaf de bordjes parkeren gevolgd welke door de organisatie geplaatst waren.
Echter verwezen deze je een wijk in en vanaf daar mocht je het uitzoeken.
Auto dus maar ergens neer geprakt en hup alle spullen eruit en richting de sporthal om andere leden van RunningPlus te ontmoeten /zien en mijn startnummer te scoren.

Na het omkleden nog wat gegeten, althans een hele sultana en nog even overtollige ballast er uit gegooid.

Van hieruit kon ik meteen doorlopen naar de start.
Dit was gewoon voor de deur van de sporthal, dus dat was lekker makkelijk.

De start vond iets later plaats dan gepland omdat men wachten tot de trein was gepasseerd, zodat wij vrije doorgang hadden.

Enkele minuten later klonk dan toch het start schot.
Was ik er klaar voor? Ja denk het wel....
Wel spannend, want de vorige keer liep ik samen met Wesley (in Apeldoorn) en dit zorgt toch dat je geestelijk meer afgeleid word en dus de kilometers mogelijk makkelijker voorbij gaan.
Voor de tijd was het niet te doen, want uitlopen was het doel.
Alles onder de 1:45 zou bevredigend zijn, wel stiekum even gekeken en berekend dat als het goed voelt een tijd tussen de 1.35 en 1.40 haalbaar moet zijn.
Weg waren we, ik mocht niet te hard starten dat was het plan.

Dus besloten dat kilometer tijden van 4.40 een maximale tijd mocht zijn in het begin.
Als dit lukte zou ik die vasthouden tot de 11 kilometer en dan eventueel "proberen" te versnellen naar 4:30 minuten per kilometer.
Dan zou ik dus lopen op een tempo met een eindtijd tussen de 1.35 en de 1.40, dus iets langzamer mocht ook nog.

Mijn supporters stonden enkel honderden meters na de start, dus ja dan moet je even zwaaien.
De eerste twee kilometers gingen qua tijd goed, ik zat netjes aan de beoogde tijden en het voelde op zich goed.
Alleen had ik wat last van mijn linker enkel, die werkte niet helemaal mee.
Of dit nu kwam dat ik te veel bezig was met het tempo, wat ik denk, wie zal het zeggen.

Net voor de twee kilometer was het gevoel in de enkel weg en konden we vrij lopen.
Ik had een andere loper gevonden die het zelfde tempo liep, dus besloot daar bij te blijven en dan zag ik op het 11 kilometer punt wel wat deze loper zou doen, want hier sloegen de halve marathon lopers af en liepen de 30km lopers rechtdoor.

Maar goed zover kwam het niet.
Ik had met mijn eigenwijze kop natuurlijk al eerder, ergens na de 8 kilometer ben ik iets sneller gaan lopen.
Het was niet onwijs veel, ik liep op dat moment 4.35 minuten per kilometer i.p.v 4.40.
Het voelde goed en de kilometers had ik nog niet eens zo door, want daar keek ik niet naar.
Het enige wat mij  boeide was mijn kilometer tijd, want zo wist ik hoe ik ervoor stond maar nog belangrijker als ik klaar was had ik een idee van hoe en wat.
Het parcours voerde ons over een deel van de acht kastelen route en het leuke was dan ook dat er borden langs de weg stonden waarop stond welk kasteel het betrof, wel lagen die vaak verscholen achter een rij bomen.

Na het 11 kilometer punt zouden we het tempo opschroeven als het goed voelde en dat deed het.
Dus we konden wat gaatjes dicht gaan lopen en zo hopen van de ene loper naar de andere loper.
Dit ging de eerste twee kilometer gemakkelijk, maar daarna was het gat wat groter en lag hun tempo ook wat hoger dan die andere die ik al achter me had gelaten.
Als er iets mentaal zwaar kan zijn is het wel als "eenzame" loper tussen 2 groepen lopers in te zitten.

In mijn gang naar het andere groep toe kwamen we een spoorwegovergang tegen.
Ik dacht nog zo: LAAT DIE BOMEN NIET NAAR BENEDEN GAAN..................
Je raad het al, dat gebeurde niet, maar ik was er nog geen 20 seconden overheen en ja hoor dingingdingding.

Wat was ik blij dat ik er al voorbij was.
Langzaam aan kon ik het gat iets dicht lopen en onderwijl hadden zij ook al lopers ingehaald.
Ik kon dus weer ergens naar toe lopen.
Op een gegeven moment ging het parcours weer over zandpaden, wel enigszins verhard, maar niet geheel gelijk.
Hier begon ik toch wel te merken dat het geestelijk iets zwaarder werd, maar ook de ondergrond tijd vroeg.
Ik moest hier op twee kilometer toch 12 seconden in totaal inleveren.

Tegen de 18 kilometer liepen we weer over asfalt, maar was ik er een klein beetje klaar mee, even een dip.
Dus vastbijten in de loper die op dat moment achter mij was komen lopen en de loper die wij bij aan het halen waren.
Het dipje was gelukkig van korte duur en het liep weer voor mijn gevoel, qua tijd liep het gewoon maar toch.
De twee lopers gelaten voor wat ze zijn en een klein gaatje geslagen en nog enkele andere loper ingehaald.

De man voorop moesten we nog inhalen, de twee naast me had ik eerder
achter me gelaten en kwamen terug,  de achterste man was gene die liep.

Een kleine kilometer voor de eindstreep haalde ik er een bij die al even liep, dus geroepen "kom op man nog een kilometer".
Hij had het gehad, maar ging toch mee in mijn kielzog, en dat vind ik echt wel netjes met het tempo wat ik liep.

Op het laatste rechte stuk werden we bijgehaald door o.a. de twee lopers die ik even daarvoor achter me had gelaten.

Vanaf hier was het nog een kleine 250 meter en wat was ik blij dat ik die erop had zitten.
Na de finish even uitgepuft bij een hek en wat water naar binnen gewerkt en even een blik geworpen op mijn zelf gemeten tijd, dit was 1.37.03 (uiteindelijk 1 seconden meer dan mijn officiële tijd).

Na het omkleden nog de laatste lopers van RunningPlus binnen gehaald en vervolgens naar huis.

Ik kan niet anders zeggen dat ik erg tevreden ben met mijn tijd.
Of ik het nog een keer doe? Kan wel nee zeggen, maar ik had me al ingeschreven voor mijn 2e halve in juni.
Wat heb ik geleerd? Om de volgende keer, als het lukt, iets langer mijn lagere tempo vast te houden.



©Hardloopgek