Bredase Singelloop! Zit ik in een dip?

Twee weken na de dam tot damloop stond Breda op het programma.
Vorig jaar liepen we deze dag in Brussel dit keer iets dichterbij.

Wesley en ik zouden vandaag sinds lange tijd weer samen lopen.

De aanhang bleef thuis mede omdat het toch niet om de hoek is en ook hadden ze te leiden onder vermoeidheid of verkoudheid.

Dan ga je niet ergens heel lang staan met het risico dat je op de tocht staat of zo.

Dus 's morgens samen richting Breda waar we ruim op tijd arriveerde.

Na het vinden van een parkeerplek zijn we richting het Chasseveld gegaan waar we ons konden omkleden bij mijn werkgever.

Eenmaal omgekleed en enige tijd verder maar vast langzaam aan naar buiten gegaan en ons richting de start begeven.

Voortijds had ik van iemand die bekend is bij de loop de tip gekregen om een beetje vooraan te gaan staan.

Want vlak na de start zit er een knik in en wil het veld wel eens stil vallen.

Maar vooraan staan kent zijn risico's!

Wesley en ik stonden vooraan en even had ik toch twijfel of dit wel klopte.

Maar al snel hoorde ik mensen om mij heen praten over tijden die mij wat meer vertrouwen gaven.

Het was helaas wel warm, iets wat heerlijk is voor het publiek maar tijdens het lopen vaak wat minder.

Om 14.00 uur klonk het start signaal en we waren zo weg.

Geen last in de eerste of tweede bocht, maar wel te snel gestart.

De benen voelden wat zwaar, maar goed dat kan als je even in het startvak stil staat.

Het tempo was hoog en het tempo moest er uit. 

Dit gebeurde iets, tot een acceptabel tempo van ong 13,8 km/h

Echter het was niet mijn dag.

Ik had een ademhaling die heel hoog zat, nog nooit gehad, maar prettig is het niet.

Het tempo moest ik loslaten want die ging ik vandaag niet volhouden.

En mijn linkerlies was wat zeurderig.

Ik overwoog nog binnen de eerste 3 kilometers uit te stappen en een DNF te laten noteren.

Maar goed dat gaat me toch ook wel erg ver.

Ik koos ervoor het tempo drastisch naar benden te halen.

Ik had Antoon al gemist aan de kant omdat ik te druk was met alle pijntjes en tegen strubbelingen.

Ik zag dat Wesley zocht waar ik liep en dat weet ik want dat doen we nu eenmaal.

Maar omdat ik hem de kans op een mooie loop niet wilde ontnemen.

Ik liet een gat vallen en als ik achter een groepje kwam te lopen liep ik in een dusdanige lijn dat hij me niet kon zien.

Zo had hij geen idee waar ik was en kon hij niet anders  dan doorlopen, want als ik had gezegd dat ik moest lossen was hij waarschijnlijk bij me gebleven.

Na 5 kilometer ging het wat beter.

Zowel mijn loop cadans als geestelijke cadans kwamen nu overeen.

Het liep, de lies was wat afgezakt en het zonnetje was wat minder aanwezig.

De gedachten om uit te stappen waren weg.

Op een gegeven moment maakte we een lus om weer terug te gaan naar het stadscentrum en dus voor de tweede ronde.

Bij het 10 km punt ging je weer het stadshart in en dus ook de gezelligheid.

Je wilt dan niet eens meer denken aan stoppen en dat publiek doet je je zorgen even vergeten.

Bij het 12 km punt waren we vlak voor het punt waar Antoon had gestaan, dus dit keer zou ik wat beter opletten.

Helaas, bleek later, had hij al een ander plekje ingenomen ergens vlak voor de finish.

Bij mij was de loop cadans er nog wel maar mentaal was het toch zo zwaar geworden.

Je gaat dan letterlijk alle pijtjes voelen, maar wat is het irritant als het niet wil zoals jij wilt.

Ongeveer ter hoogte van het 15 km punt waren de benen volgelopen, ze begonnen steeds meer te protesteren voor het gevoel.

Maar goed het tempo bleef wel redelijk gelijk dus laten we dat dan maar als positief zien.

Niet veel later hadden ook de voeten het wel gehad, een gevoel van doofheid / tinteling die ik nog niet eerder had ervaren sloop erin.

Dan toch maar stoppen? Even aan de kant? Even lopen?

Nee we doen het niet, we gaan gewoon dom door met het verzetten van de ene voet na de andere.

Geestelijk werd het er niet beter op, want voor mij idee moesten sommige stukken sneller komen dan dat ze kwamen.

Dan dacht ik weer o straks dan zijn we daar en daar, maar dan zie je in eens een bocht naar rechts terwijl je die echt niet had verwacht.

Wat een domper kan dat zijn zeg.

Net voor het 18 km punt werd ik bijgehaald door de pacers met een eindtijd van 1.40 uur.

De voorste pacer spoorde me aan aan te haken, dit ook wel gedaan maar net voorbij het 19 km punt weer losgelaten.

Het tempo was niet meer te doen voor mij tot aan de eindstreep.

Eigenlijk kwamen ze een ruime kilometer te vroeg voorbij.

Het 20 km punt kwam in zicht en daar was ik blij mee want dan was het nog maar 1,1 km afzien

Een goede 5 minuten zeg maar, dat kan ik nog wel aan.

Uiteindelijk sloegen we dan rechtsaf weer richting het stadshart daar waar dat laatste bruggetje lag en die laatste verschrikkelijke meters.

Vooral die laatste 200 meter die netjes om de 50 meter werd aangegeven, wat een hel is dat zeg.

Maar uiteindelijk kwamen we over die eindstreep en daar stond Wesley me op te wachten.

Nog voor ik bij hem was moest ik echt even stil staan en balen, flink balen dat het weer niet liep zoals ik hoopte.

  

21,1 km

   

01:42:02

   

12,41 km/u

   

1525 kcal

Heel even op adem komen en dan snel door lopen.
Naar het water waar ik toch wel aan toe was.
Zwaar balend richting de medailles met een geniepige pijn in de bovenbenen.
Zo een heerlijke stekende pijn die vooral van zich laat horen als je een opstapje op gaat of af!
Op naar die medaille om daarna snel slenterend naar de droge kleding en een warme douche te gaan.

Begrijp me niet verkeerd, Bredase Singelloop is een hele leuke loop.
Veel enthousiast publiek en veel bandjes en dj's die het feestje muzikaal begeleiden.
Een loop waar ik zeker nog eens zou willen lopen, in de hoop dat ik er dan meer van kan genieten.

Ik ben er nog niet over uit of ik in een dip zit of dat het weer mij parten heeft gespeeld twee keer op rij!
Maar balen dat is wat ik doe, weet dat ik echt niet altijd een top tijd kan lopen maar genieten moet toch mogelijk zijn.
Maar goed wie zal het zeggen?

Voor nu hebben we het weer gehad en gaan we volgende maand tijdens de zevenheuvelennacht wel zien hoe het er voor staat.

©Hardloopgek

Luxemburg!!!!!

Luxemburg!

Die gingen we lopen op zaterdag 8 juni 2013!

Al een hele tijd stond hij gepland!
Hoe dat kwam, twitter.....
Ik had hem al eens voorbij zien komen in mijn zoektocht naar buitenlandse loopjes, maar ben er nooit mee doorgegaan.
Op een zeker moment zag ik op twitter een gesprek voorbij komen van twee Runningplussers, toen ik deze terug las ontdekte ik dat deze over Luxemburg ging!

Dus een korte reactie met de vraag of dit voor een ieder was maakte dat we gingen lopen in Luxemburg.
Helemaal te gek toch!
Wij, Rebecca en ik, zouden zaterdag ochtend die kant op gaan en dan daar na de loop overnachten.
Maar doordat mijn moeder genegen was een nachtje extra op de kids te passen zijn we vrijdags al vertrokken richting Limburg waar wij overnachtte in een B&B.

Hierdoor hoefde we de volgende dag niet zo heel vroeg weg en konden we extra genieten.
De B&B die we hadden geboekt lag in het plaatsje Haelen en is een kleine B&B met een zeer gastvriendelijke gastvrouw.
Dus mocht je nog eens een leuke B&B zoeken in combinatie met een bezoekje aan het shoppingcenter in Roermond b.v. dan is het aan te raden

'S morgens na een heerlijk ontbijtje, welke op je kamer word geserveerd, zijn we onderweg gegaan naar Luxemburg.
Omdat we in Limburg zaten gingen we via het mooie landschap van o.a. Bastonge.
Het weer was prachtig maar wel erg warm, dus dat beloofde wat voor de avond.
We zijn eerst doorgereden naar Luxemburg zelf om mijn startnummer op te halen!
De navigatie hadden we ingesteld naar een van de officiële parkeerplekken voor de loop en vandaar uit was het een goede 20 minuten schokken naar de expo.

Daar aangekomen mijn gratis ING pakketje opgehaald met een ING runningshirt en een ING cap.
Vervolgens via de expo naar de afhaal van de startnummers gelopen.
Hier aangekomen mijn starting bag opgehaald.
Hierin zat je startnummer, foldermateriaal van andere lopen en wat repen, dextro, kammetje en een zweetbandje.
Nog even mijn finisher shirt gehaald en compleet waren we.

Mijn finisher shirt, ing shirt & cap en medaille 

Weer terug geschokt naar de auto om vervolgens eens te kijken waar de camping was.
We hadden op facebook en twitter al enige foto's van de niet al te ruime caravans en voornamelijk bedden gezien!
Eenmaal aangekomen via leuke en mooie kronkelwegen werden we onthaalt door de Runningplus delegatie die er al reeds was gearriveerd.
Wij waren er met 13 man / vrouw sterk waarvan er 11 zouden lopen, 2 de hele marathon en 9 de halve.
Monique zou eigenlijk ook lopen, maar door een eerder ongelukje kon ze helaas niet starten.
Dus Monique en Rebecca waren onze supporters die ons in ieder geval zouden binnen schreeuwen na het volbrengen van het parcours.

Bij aankomst was men al druk doende om diverse pasta maaltijden te bereiden, en wij mochten zo aanschuiven.
Dit was en vonden wij uiteraard helemaal top en daarvoor onze grote dank!
Na een goede pasta maaltijd zijn we ons rustig aan gaan voorbereiden op de loop.
Al rond 16.30 uur begaven wij ons met een kolonne van vier auto's richting Luxemburg, want parkeren moest op aangewezen plekken.
Maar deze lagen veelal aan het parcours, dus werden op een gegeven moment afgesloten.
Bijna aangekomen bij het parkeerterrein begon het te regenen, en niet te zuinig ook.
Gelukkig was deze van korte duur en hadden we heel even hoop op verkoeling en zuurstof in de lucht.

Iedereen druk doende om alles in orde te brengen

Je kunt het al raden die verkoeling kwam niet echt, sterker nog werd zelfs wat benauwder.
Maar goed we zouden pas om 19.00 uur starten dus misschien koelde het nog wat af.
Aangekomen bij de startlocatie hebben we allemaal onze tassen ingeleverd en allemaal op onze eigen wijze voorbereid op de start.
De twee bikkels die de hele marathon zouden lopen gingen al vroeg het startvak in, gezonde spanning zullen we maar zeggen!
Ik ging een een goede 25 a 20 minuten van te voren het startvak in.

Groepsfoto van de lopers (gemaakt door Rebeeca en Monique)

Eenmaal in het startvak koelde het door optrekkende bewolking wat af.
Niet dat het koud was, maar op dat moment lekker wat inhoudt dat het nog net te warm is als je gaat rennen.
Om 19.00 uur klonk het startschot en kwam de meute langzaam in beweging.
Vanaf de start begonnen we meteen met een klim het startterrein af om via een vervolg klim door te gaan.
Door de drukte had je de eerste kilometer nodig om je plekje in de menigte te vinden en enigszins je eigen tempo te lopen.

Sfeer impressie bij de start

Ik wilde niet te hard starten want het parcours was niet geheel vlak en het was tevens mijn 3e halve marathon afstand in een week tijd.
Al snel zag ik dat ik in tegenstelling tot wat ik wilde toch redelijk hoog zat in het tempo.
Deze heb ik op sommige stukken wat terug gebracht om mezelf niet direct leeg te lopen.
Na 2 kilometer hadden we de eerste klimmetjes achter de rug en ook de eerste afdaling.
Hier sloegen we rechts om niet heel veel later weer rechtsaf te gaan.

Hier zouden we een heel stuk dalen.
Dit loopt natuurlijk heerlijk, maar je loopt het risico veel te hard te gaan.
Op het stuk naar beneden was het erg warm doordat je ingedamd was door een rots wand en bomen.
Eenmaal beneden aangekomen moesten we uiteraard ook weer klimmen om daarna linksaf te gaan om weer terug te renen richting het 2 km punt!
Ter hoogte van het parkeerterrein waar de auto stond sloegen rechtsaf en begon de reis richting het centrum.

Ik liep aan de linkerzijde van het veld en zag voor mij opeens een slagveld van mensen.
De een na de ander schoot van recht zo naar links, bleek dat er een waterpost stond.
Omdat het zo druk was en men bijna allemaal na het bemachtigen van het zwaar bevochte bekertje vocht stil ging staan besloot ik er rechts langs te gaan, want ik had gelukkig mijn bidon mee.
Aan het einde van de weg weer rechts hier begon een lange rechte weg van 2 kilometer die grote deels afliep.
Op het 8 kilometerpunt liep je boven op een brug waar vanaf je zo in een diep dal keek.
En prachtig uitzicht, waarvan later bleek dat de hele marathon lopers ook daadwerkelijk dat dal ingingen.
Ik moet zeggen ik vond het mooi van bovenaf maar ben erg blij dat ik die brug niet van onderaf heb hoeven zien!

Hierna kwamen we aan bij het centrum waar het afgeladen vol was met toeschouwers.
Het was zo druk dat het net de tour de France leek met al die mensen aan de kant die steeds dichter op elkaar kwamen te staan en de doorgang steeds smaller werd.
Vanaf hier gingen we door diverse woonwijken die allemaal een prachtig decor vormde en waar het parcours uiteraard licht glooiend verliep.
Na een omzwerving van ruim 4 kilometer kwamen we weer op dat hele drukke punt en kon ik zowaar bij het waterpunt een bekertje water scoren.

Hierna liep het parcours verder door een plaatselijk park aldaar.
Toen we in het park liepen zag je op een gegeven moment een grote opblaasboog en hardlopers.
Dus ik dacht al nou daar lopen we dan zo, dat zo duurde iets langer maar we kwamen er wel.
Want eerst werden we via het mooie centrum van Luxemburg geleid!
Ook hier was het onwijs gezellig met toeschouwers en muziek.

Eindelijk aangekomen bij die boog die ik eerder zag zaten we alweer bijna op de 16 kilometer.
Dit hielt in dat we weer over die brug mochten dat je in het mooie dal kon kijken.
Maar ook dat je die hele lange klim mocht gaan maken, zo een waar geen einde aan lijkt te komen, zo een klim.
Eenmaal boven weet je dat je bijna linksaf mag en weer terug loopt richting het parkeerterrein waar de auto staat en je dus binnen de 2 kilometer van de finish bent.
Even voor dit stuk stond een de 5e drankpost waar het me lukte om 2 bekertjes water van de tafel te pakken.

Aan het einde rechtsaf en tot mijn grote geluk hoefde we hier niet die laatste vreselijke klim te maken die ik in gedachte had maar mochten we rechtdoor.
Dit hield wel in dat we een andere klim mochten maken, maar het voordeel hiervan was dat deze weliswaar steiler was maar ook korter.
Eenmaal boven kwam het mooiste moment!

Binnenkomst finish hal.

De laatste afdaling naar het startterrein waar je finisht in de hal.
Dus met een heerlijk gangetje kom je op die hal af waar je de laatste meters binnen aflegt en word toegejuicht door het publiek, licht shows muziek en een speaker.
Ik kan je zeggen, ondanks dat het erg warm was in de hal, dat is prachtig finishen!

  

21,1 km

   

01:43:10

   

12,27 km/u

   

1498 

Nadat je gefinisht bent krijg je water aangereikt en je medaille omgehangen en loop je door naar de hal waar je tas staat.
Hier kun je nog een foto laten maken van je "after (semi) marathon face".
Nadat je je tas hebt gehaald loop je door naar de volgende hal waar men een waar sporters arena heeft neergezet.
Je kan hier omkleden, douchen, haar föhnen, je haar laten modelleren en je tegoed doen aan fruit, water, sportdrank, repen en een wel verdiend biertje!

Nadat ik mezelf had gedoucht en een banaan naar binnen gewerkt en uiteraard mijn verdiende biertje had gescoord ben ik naar de finish hal gegaan en heb ik samen met Rebecca en Monique gewacht op al die andere toppers van Runningplus.
En ze hebben het stuk voor stuk geweldig gedaan, ondanks dat de race niet voor iedereen verliep zoals gehoopt!

Toen de laatste van onze delegatie binnen was zijn we langzaam aan richting de auto's gegaan en vervolgens middels een binnendoor route (erg leuk midden in de nacht) terug gegaan naar de camping.
Hier aangekomen met zijn alle nog even gezellig na geborreld om laat in de nacht heerlijk je mandje op te zoeken.
'S morgens hebben we heerlijk ontbeten in de kantine / bistro van de camping.
Na het ontbijt de spullen bij elkaar geraapt en de reis van 430 km terug naar de polder gemaakt!

©Hardloopgek

De halve van Vlieland

De halve van Vlieland had ik uit gekozen als mijn 3e halve marathon.
Maar voornamelijk omdat het mijn eerste vakantie dag zou worden en van vrouw lief de laatste.
Dus met een beetje geluk, en dat hadden we, was dit een mooie afsluiter voor haar en een mooi begin voor mij.

De dag begon dan ook vroeg, want we zouden om 07:00 uur gaan rijden zodat we ruim op tijd waren om rustig naar de boot te gaan.

De bootreis duurde 1 1/2 uur, maar voor de kids was dit de eerste keer dus die keken hun ogen uit en vermaakte zich dan ook prima.
Omdat ik op Vlieland samen met mijn loopmaatje Wesley zou lopen waren ook zijn kids en vriendin mee.

Voor Wesley werd het zijn eerste halve en hij was dan ook goed uitgerust, had rekening gehouden met zijn eten en had er veel zin in.
Ik kwam weer met mijn standaard voorbereiding, gewerkt tot 23:00 uur, weinig slaap, nog niet wakker en altijd wel zin om te lopen ;p

Aangekomen op Vlieland bij de aankomst hal ons startnummer opgehaald en hier ook Joppe gezien.
Joppe zou de halve voor de 3e maal lopen en wist dan ook wat ons te wachten stond, wij (Wesley en ik) liepen hem voor het eerst en wisten niet precies wat ons te wachten stond.
Ik had bedacht dat een tempo van ongeveer 12 km/h een veilige snelheid was, daar ons trainings tempo net iets lager ligt.
Dit zou inhouden dat we rond de 1:45:00 nodig hadden, maar gezien het parcours en weer was een tijd tussen de 1:45 en 1:50 een mooi streven.

We zijn eerst op ons gemak naar de camping Stortemelk gelopen van waar de start zou zijn, deze was pas om 12:30 uur en we waren om 10:30 uur al op het eiland.
De vrouwen gingen van hieruit direct door naar het strand, hiervoor hoefde zij enkel het duin op en af.
Wij hebben samen met Joppe en zijn vriendin op het terras heerlijk in het zonnetje gewacht tot wij in actie mochten komen.

Rond 12:15 uur zijn we rustig aan naar de start gelopen en hebben wij ons bij de vele, een ruime 400, overige deelnemers op de halve gevoegd.
Om 12:30 uur klonk het startschot en gingen we er vandoor.
Het parcours leidde ons al snel  het duingebied in met een paar lichte klimmetjes, maar vooral smalle paden.
Gezien de drukte op de afstand kwam deze versmalling mij iets te vroeg en was het echt even zoeken naar een plekje en vooral je ritme.
Na 2 km kwamen we weer op de normale straten welke ons naar de haven leidde, hier kon je dan ook je ritme goed vinden en je plekje claimen.
Al in de eerste 3 km hadden we 2 waterposten, 1 door een bewoner en 1 van de organisatie.
Dit was erg welkom daar het warm was en het ons niet bekend was wat we aan waterposten in het duingebied konden verwachten.

Na 3 km kwam je lang het finish gebied en liep je via de dorpsstraat richting de havenweg van waar we uiteindelijk het duingebied in gingen.
Op dit stuk een kleine 3 km hebben we nog diverse waterposten gepasseerd welke door zowel de bewoners als door organisatie waren ingesteld.
Van elke waterpost heb ik dankbaar gebruik gemaakt, want met dit weer is vacht en verkoeling welkom.
Net voor het 6 km punt, voordat we het duingebied in gingen, was er een waterpost van de organisatie.
Tot mijn verbazing kregen we hier sponsen en zakjes water, welke je dus in de hand kon houden en zelf kon kiezen waar je deze zou nuttigen.

Het tempo was goed, we liepen rond de 12 km/h.
We gingen nu het duingebied in, het zwaarste maar ook mooiste deel van de route.
Ik wist dat Wesley heuvels minder vond en hiermee, vooral mentaal, moeite kan hebben.
Dus meteen geroepen "werken naar boven, rusten in de afdaling en vlakke stukken".
Dit ging goed tot aan het 10 km punt, hier kreeg Wesley het wat zwaarder en begonnen de heuvels zijn tol te eisen.
Ik denk in het begin vooral mentaal, maar later ook fysiek want als het mentaal niet lekker zit gaat je lichaam er helaas in mee.
Net voor de 13 km ga je links af om over te steken naar de andere kant van het eiland om te beginnen aan de terug reis.
Hiervoor had je dus ruim 6 km duingebied gehad die prachtig glooiend verliep en op sommige plekken erg warm was.
Er stond wel wind, maar die ging soms over je heen, gelukkig waren dit geen hele grote stukken en voelde je de wind vaak zat om er profijt van te hebben.
Ook waren er in die ruime 6 km 2 water en sponsposten ingericht wat echt geen overbodige luxe was.

Vanaf het 13 km punt begon het Wesley op te breken.
Het tempo zakte van een stabiele 12 km/h in naar een 11,5 km/h, geen ramp ook daarmee konden we nog een nette tijd binnen de 1:50 op de klok zetten.

Nog geen km verder sloeg de man met de hamer toe.
Wesley kreeg het alleen maat zwaarder en het tempo zakte verder in.
Nog een tijdje hebben we deze rond de 11 km/h kunnen houden, maar ook dit bleek te snel te gaan.
Ik had een linkerbeen die wat protesteerde en was bang dat als ik tempo moest inleveren dat deze niet meer wilde.
Maar ja wat doe je dan, Wesley alleen laten en hem laten spartelen of inhouden en wel zien.
Precies het laatste is wat we deden, want het was zijn loop het moest zijn feestje worden.
Af en toe roepende naar hem dat het tempo zelfs onder trainings snelheid lag in de hoop dat het een tijdelijke dip was.
Wesley wilde lopen, nou dat gaan we niet doen, lopen doe je maar na de finish....

Dit heeft hij lang weten te rekken, maar uiteindelijk net voor het 19km punt kon hij niet meer.
Hij ging lopen en zei tegen mij dat ik maar moest gaan.
Euh nee en jij gaat weer rennen.

Na enkele meters te hebben gelopen sprak hij de laatste krachten aan en ging weer rennen.
Een zeer net tempo van rond de 10,5 km/h verscheen weer op het klokje.
Op het moment dat we de bewoonde wereld weer in gingen hoefde we nog maar 1 km te volbrengen een laatste drempel was de enige echte hindernis die we nog moesten overwinnen.
Wesley was  er klaar mee en wilde wederom terug vallen in het lopen, dit gingen we nu niet meer toelaten.
Een douw in zijn rug bracht hem weer in beweging en de laatste km, voor hem een martelgang werd volbracht.
Al was het met een tempo net onder de 10 km/h het gebeurde wel.

Uiteindelijk mochten we een eindtijd van 1:56:56 voor mij en 1:57 voor Wesley noteren.
Ik zeg een erg mooie tijd voor iemand die zijn eerste halve loopt en een strijd van 8 km heeft moeten overleven.

Wesley heeft door deze strijd niet kunnen genieten van de omgeving, maar ik kan je vertellen het is een hele mooie loop die ik zeker kan aanbevelen.
Dus wil je nog eens een leuke, mooie en uitdagende halve lopen dan moet je Vlieland zeker in je planning meenemen.
Ik hou hem zeker in gedachten om een volgende keer weer in mijn loopkalender mee te nemen.

©Hardloopgek

Hardlopen in het Amsterdamse Bos

Ooit is er geroepen laten we eens gaan lopen in het Amsterdamse bos.

Nou geen gek plan, maar goed het kwam er niet van.
Dus een kleine 2 weken geleden bedacht ik mij dat het er toch maar eens van moest komen, dus ff de agenda bekijken en 15 juli leek mee een geschikte datum.
Loopmaatje whatsappen en die zag het ook wel zitten.

Nou is lopen met zijn tweeën leuk, maar ze zeggen wel eens des te meer zielen des te meer vreugd!
Dus op facebook een evenement aangemaakt en zo een beetje iedereen uitgenodigd waarvan ik weet dat ze weleens lopen of zouden kunnen lopen.
Op het werk nog een mail eruit en de genodigde gewezen op het feit dat zij gerust mensen mochten uitnodigen.

Sommige wilden wel maar konden niet vanwege het werk of andere verplichtingen.
Maar er waren een aantal reacties van mensen dat ze zouden komen.
Uiteraard had ik mijn huiswerk gedaan, dacht ik, want op de site m.b.t. het Amsterdamse bos staat dat de verschillende routes zijn gemarkeerd middels paaltjes.
Dit bleek achteraf ook wel zo te zijn, echter de logica die hier achter zat was errug ver te zoeken!

Maar goed zondag 15 juli was het zover.
Om 10:00 uur zou het aanvangen, dus besloot ik om er achterlijk vroeg te zijn zodat ik op zijn minst nog even kon kijken waar de start van de route zich bevond. En het leuke is omdat ik vroeg was, was Wesley dit ook!

Langzaam aan druppelen de andere binnen en even voor tienen zijn we compleet. 
Een iemand komt nog naar me toe en zegt me dat wij vooral ons ding moesten doen en dat zij samen met iemand anders wel zou lopen.
Nou dit feestje ging dus niet door, want we zouden gezamenlijk lopen en dan geld tempo van de langzaamste      is leidend.
Alvorens we van start gingen hebben we ons nog even op de gevoelige plaat laten vastleggen door een van de vele andere lopers die je daar treft.

Martin, Wesley, Remco, Esther, Romko, Rachel, Kora 

We zouden eerst een rondje doen van 5km voor hen die dit voldoende vonden.
Na een kleine 600 meter moest Rachel helaas stoppen vanwege hoesten, verkoudheid enz.
Ze zou zelf wel terug komen, want daar is zij wel bekend, en ik sloot me weer aan bij de groep.
Met de kennis die ik had tot de route trachten ik deze te volgen zoals deze bedoeld was, maar eerder kon je al lezen dat de logica errug ver te zoeken was. Ik denk zelfs dat de paaltjes zijn geplaatst door iemand met een richtingsgevoel van NUL die tevens een beperkt gezichtsveld heeft.
Maar het zou ook kunnen dat het hogere wiskunde is en mijn petje ver te boven gaat!

Maar goed zo goed en zo kwaad als het lukte hebben we getracht de 5km route te volgen.
Of dit nou gelukt is zullen we nooit weten maar we hebben een zeer leuke route gelopen die ons ook nog een hele mooie berg op bracht.
Kora had na 2 al het gevoel dat het tempo van de groep voor haar iets te hoog lag, dus ik sloot me bij haar aan en zo hobbelde we gezellig verder.
Iedereen liep enigszins in zijn of haar eigen tempo en dit bracht ons na een goede 4,85 km terug bij het bezoekerscentrum.
Kora besloot om hier wat oefeningen voor haar zelf te doen en daarna op ons te wachten terwijl wij nog een rondje gingen maken.

Om het rondje leuk te houden weken we af van de route die we eerder liepen en zo zagen we weer andere delen van het bos.
Uiteraard kon de berg dit keer ook niet ontbreken.
In dit rondje lag het tempo ietsjes hoger en dit kon Esther dan ook op een gegeven moment merken.
Geen probleem want de andere heren liepen hun tempo en ik sloot me bij Esther aan en wij liepen haar tempo.
De heren bepaalde hierdoor ook de route en dit maakte dat we niet helemaal uit kwamen op 5km maar op een goede 7,5km.

Na dit rondje kwamen we wederom bij het bezoekerscentrum waar Kora nog zat te wachten met een tasje met daarin flesjes water (de schat).
Dus iedereen kon zicht te goed doen aan wat water waarna een ieder besloot dat het mooi was geweest en huiswaarts zouden keren.
Voor zover ik heb kunnen peilen is een ieder, Rachel er even buiten gelaten, met een lekker gevoel naar huis gegaan.

Ik had het idee dat ik nog wel een rondje kon want ik had wel bijna 13km weggelopen maar dan op een lager tempo.
En lopen op een lager tempo is zeker goed voor me, want dit maakt dat ik me ontwikkel in mijn duurloop.
Echter vind ik het ook wel lekker om het gevoel van vermoeidheid te hebben.
Dus Wesley en ik zouden nog een klein rondje doen.

Omdat we dit rondje een beetje op de gok liepen werd het een mooi rondje van 6,6km.
Tijdens dit rondje hebben we een heerlijke regenbui over ons heen gehad en kwamen we tot de conclusie dat lopen in het Amsterdamse bos best leuk is.
Want ondanks dat het ingesloten is door de stad en ook Schiphol waan je je toch echt in de natuur.

Na ons 3e rondje waren dan ook Wesley en ik op het punt dat we genoeg hadden gedaan en gingen we richting de auto.
Op ons gemak hebben we hier droge kleding aangetrokken en de conclusie getrokken dat het een geslaagde dag was.

Dus bij deze wil ik ook de andere toppers bedanken die hier aan bijgedragen hebben!

©Hardloopgek