De halve van Rockanje

Afgelopen zondag 5 januari stond de halve marathon van Rockanje op de planning.
Een halve marathon met relatief veel strand, al helemaal voor een polder jongen als ik!

Om 12:30 uur zou de start zijn en het is toch wel even rijden.
Dus bijtijds weg met het gezin en op naar Rockanje.
Wesley zou er ook lopen en we zouden elkaar daar ontmoeten.

Even voor 12:00 uur waren we dan aanwezig.
Snel naar strand club View voor het ophalen van het startnummer.
Binnen was het, denk mede door de wind, afgeladen vol.
Zo vol dat ik snel naar buiten ben gegaan na het ophalen van mijn nummer want binnen raakte ik lichtelijk geïrriteerd door mensen die kennelijk alleen in de die strand tent dachten te zijn.

De start zou om 12:30 uur zijn maar werd met 15 minuten uitgesteld omdat er op het parcours een reanimatie plaats vond.
Even na 12:45 uur gingen we dan van start, vanaf het mulle zand direct richting de waterlijn om zo de eerste 5 km af te leggen over het strand.
Na 5 kilometer volgde daar de strand afgang een klim in mul zand maar gelukkig wel te doen.
Eenmaal boven mochten we weer dalen, over wandel paden die her en der plassen en modderpoelen voor ons in petto had.

Net voorbij het 6 kilometerpunt kwam de eerste waterpost.
1 hele tafel met 0 bekers water.
Wel 2 vrijwilligers die probeerde bekers op tijd te vullen, maar dit ter vergeefs.
Ben dan ook niet gestopt en hoopte op een betere voorbereiding bij een 2e waterpost.

Na deze waterpost gingen we al snel over op het asfalt en begon onze terug reis naar Rockanje en strand club View.
Aangekomen bij het 10 kilometerpunt waren we nagenoeg bij het parkeerterrein vlakbij de start.
Hier ging de 10 kilometer rechtdoor voor hun finish en wij mochten linksaf om nog even een lusje te maken.
Langs het dorp Rockanje en over dijkjes richting de N57.
Op dit stuk ook waterpost 2 en hier had men gelukkig wel voorraad.

De N57 mochten we onderdoor om vervolgens de klim naar boven te maken om zo weer richting strand te gaan.
Vlak voor de Harringvlietsluizen sloegen we af om wederom onder de N57 door te schieten.
Ondertussen hadden we er al een goede 10EM opzitten en begon onze terug weg echt.
Wesley en ik liepen gestaag door en zeiden weinig, allebei al denkende aan de finish waarschijnlijk.

Net voorbij het 17 kilometerpunt doken we weer het strand op.
In de verte zie je al de strandtenten waar je ergens moet wezen.
Deze lijken dan dichterbij dan dat ze daadwerkelijk zijn.
Met de wetenschap nog een kleine 4 kilometer over het strand te mogen schokken slaat de vermoeidheid onbewust toch wat toe.
Dat zand is nog steeds niet mijn ding en maakt het lopen toch wat zwaarder dan het harde asfalt.

Kijkende naar het punt waar we heen moeten zie je de sliert lopers op een zeker moment afbuigen.
Weg van het hardere zand en zo het mulle zand in richting strandtent.
De wetenschap dat je dat mulle zand weer in moet maakt dat je direct denkt hoe zwaar het wel net is.
Maar gelijkertijd ook de wetenschap dat je dan nog maar enkele meters hoeft tot de eindstreep maakt het ook weer wat makkelijker.

Bij de finish staan de supporters al te wachten.
Nog niet blauwbekkend van de frisse wind, want tja ze stonden al even omdat we eigenlijk 15 minuten eerder binnen zouden zijn.
Maar goed met een kleine vertraging kwamen we dan toch aan.
Nog even een high five bij de oudste en nog een zandheuvel overwinnen en we zijn binnen.

Met vermoeide bennen en een leeg gevoel ben ik er dan.
Blij dat ik klaar ben en blij dat ik de meters weer heb gemaakt.
Op naar de tafel waar appels klaar liggen en water.
Ik moet zeggen dat een simpele appel dan errug lekker is.
Nadat ik weer wat was bijgetrokken bleek dat ik een tijd van 1:49:02 had genoteerd, een mooie tijd voor een halve marathon die puur als trainingskilometers werd gelopen.

  

21,1 km

   

01:49:02

   

11,61 km/u

   

1733 kcal

Nadat we waren omgekleed heb ik met het gezin de warmte van de auto opgezocht en zijn we huiswaarts gegaan.
Wesley had nog niet genoeg strand gezien en ging nog even een wandeling maken?????
Eenmaal in Lelystad aangekomen ons zelf getrakteerd op een maaltijd bij de KFC en daarna thuis op de bank een heerlijke bak koffie.

©Hardloopgek

(NIET) mijn Dam tot damloop 2013

Dam tot damloop 2013 was niet mijn loop!

Ook dit jaar zou ik hem weer lopen! 

De Dam tot Damloop 2013 wederom via de baas.

Ik had me niet opgegeven voor het wedstrijdteam want er zullen vast wel snellere heren zijn dan dat ik ben.

Maar doordat ik vorige week last minute mee deed met de wedstrijdlopers bij de Run Winschoten gebeurde het zo dat ik werd door geschoven naar een vrij gekomen plekje.

Vandaag dus op tijd richting Amsterdam om mij te melden en mijn startnummer op te halen.

Het weer voelde op de vroege ochtend al warm aan, niet het ideale loop weer.

Maar goed wat niet is kan nog komen!

Vorig jaar had ik mijn snelste tijd laten noteren op de 10 EM en deze was 1.10.32, dit jaar hoopte ik hier een aanval op te doen.

Al om 11.10 uur mochten wij als wedstrijd lopers van start als bedrijf.

De tunnel in de eerste kilometer ging als vanouds te snel, maar goed dan moet je nog omhoog en verlies je weer wat snelheid.

In die tunnel was het warm, heel warm zelfs.

Toen we het einde van de tunnel naderde voelde je een heerlijk briesje en kreeg je weer wat verkoeling.

Dit was echter niet voor lang, want het zonnetje was nog meer aanwezig aan deze zijde van de tunnel.

Ondanks het klimmen lag het tempo nog te ver boven het gewenste tempo dus hebben we de rem erop gegooid.

Ondertussen zag ik de wedstrijd dames van de baas me aan de linkerzijde voorbij schieten, dit terwijl zij een zelfde tijd of iets langzamer (in vergelijking met mij dan) voor ogen hadden.

Aanhaken had geen zin want dan wist ik zeker dat ik het niet ging redden.

De eerste 5 km gingen zoals gehoopt, wel iets boven de gewenste doorkomst tijd maar nog wel te doen.

De komende kilometers zouden zo richting de 10 km steeds zwaarder worden.

Ter hoogte van de 9 km haalde ik twee dames van het dames team in die ook een tijd rond de 1.10 hoopte te doen.

Even kort gesproken en ik gaf al aan dat het hem niet ging worden en dat ik waarschijnlijk te vlug gestart was.

Op het 10 km punt was de tijd maar, blijkt achteraf, 32 seconden boven de gewenste doorkomst tijd.

Maar die benen.........

Die waren volgelopen, ik wilde nog wel maar de beentjes dachten er toch iets anders over.

Die laatste 6 km zouden vooral in het teken staan van schade beperken en iig zorgen dat we onder de 1.15 uur blijven want anders zou ik echt niet vrolijk zijn.

Het tempo ging er iets uit, de gedachten dwaalden zo af en toe af naar stoppen, of op zijn minst even lopen.

Daar bleef het ook wel bij hoor want stoppen is geen optie!

Het tempo ging helaas wel naar beneden en het werd dan ook een strijd om deze rond de 13 km/h te houden.

De mentale strijd in combinatie met het minst gezellige stuk van het parcours werkt ook niet in je voordeel.

Maar goed we liepen nog en gingen vooruit.

Het 14 km punt!

Het punt dat je Zaandam ingaat de bewoonde wereld en de gezelligheid.

De kilometers gingen er niet korter op duren maar leken eerder langer.

Na het 15 km punt kwam het feestplein de locatie waar mijn supporters ook zouden staan.

En deze hebben me nog even op de gevoelige plaat vast weten te leggen.

Het was nu een kwestie van uitlopen.

Op het laatste stuk nog geprobeerd te kijken of ik collega's aan de kant zag staan, maar dit ging me zo beroerd af dat ik bijna bij elke zwaai begon te denken dat het misschien wel voor mij was....

De finish kwam in zicht, daar waar ik voor de start het idee had dat de startboog verder richting het CS stond had ik nu niet het idee dat de finishboog dichterbij was!

Toen we de finish passeerde klokte ik zelf een tijd van 1.13.38, in ieder geval onder de 1.15.00 maar een tevreden gevoel kon er niet vanaf.

Ondanks dat het onder de omstandigheden van mogelijk te snel gestart en de verschrikkelijke benauwdheid geen slechte tijd, maar maak dat een loper maar eens wijs op zo een moment.

©Hardloopgek

Halve van Vlieland 2013

2012 liep ik deze loop voor het eerst.
Het was toen mijn 3e halve marathon die ik liep.

 

Dit jaar zou ik hem weer lopen, ditmaal alleen zonder Wesley!

Ook zou ik dit jaar niet op de dag zelf heen en weer reizen, maar waren we al op vrijdag op het eiland en konden we zo genieten van Vlieland en rustig opstarten op de dag zelf.

Op vrijdag liepen we 's avonds een klein rondje om toch nog even bezig te zijn.

In dit rondje zat de trap naar de vuurtoren (die kennelijk ook is opgenomen in de vuurtorenloop).

Die trap is killing zeg, maar goed op een gegeven moment ben je boven en heb je het gehad.

Daarna via wat duin en mul zand richting badweg en vervolgens strand. 

Het strand heerlijk gevolgd tot aan de haven om hier het zand weer te verruilen voor stenen en mijn weg naar het hotel voort te zetten.

Op zaterdag op mijn gemak startnummer alvast ophalen en nog meer genoten van het eiland.

Zondags moesten we helaas alweer uitchecken, dag gebruik bijboeken was door de drukte niet mogelijk.

Maar wel mocht je de koffers in de hal van het hotel achterlaten en ik mocht na de loop gebruik maken van de douche gelegenheid van het zwembad!

Dat noem ik nog eens service!

'S ochtends kwamen mijn ouders aan met de boot om ook een dagje eiland te doen en tevens te kijken naar de halve marathon.
Nadat zij waren gearriveerd zijn we op ons gemak naar de camping gelopen waar om 12:30 uur de start zou zijn.

Op de camping al snel in gesprek met Joppe.
Mede daarom besloten de vrouw en kids met opa en oma naar het strand te gaan.
Dus ik heb tot aan de start gezellig met Joppe en zijn vriendin zitten kletsen.
Het weer was goed, de zon scheen en er stond een aardig windje.

Eenmaal in het startvak zei de speaker nog dat in het duin een aardig windje tegen zou staan.
Ik dacht nog bij mezelf dat zal wel meevallen, want vorig jaar had je er nauwelijks wind terwijl het wel wat waaide.
Dit jaar ook wat meer vooraan gaan staan omdat we vrij snel het bos in gaan waar we overeen schelpenpad lopen die er niet breder op word.
Dit vertaalde zich in het feit dat ik net lekker zat en dus niet over het gras hoefde in te halen.

Het bos / duingebied uit kom je bij het industrie / haven terrein.
Hier stond vorig jaar nog een extra waterpost, dit was nu gelukkig niet nodig.
Na de haven richting de veer terminal, waar de finish ook is, werden we alvast getrakteerd op de wind.
Deze had je nog net niet recht van voren.
Dit beloofde nog wat voor de rest van de loop, want tot aan de 13 kilometer ging je dus tegen de wind in!

Na de dorpsstraat haalde ik een groepje bij die ik ook net zo snel weer passeerde.
Vanuit dit groepje sprong een loper mee die in mijn kielzog mee liep.
Aangekomen bij het volgende groepje bedankte hij voor het werk wat ik gedaan had.
Ook vroeg hij (Martin) wat mij n streeftijd was, die had ik niet maar ik ken mezelf.
Ergens tussen de 1.35 en 1.40 zal het gaan worden denk ik, op dat moment zat ik daar nog ver onder.

Na een korte interactie was ik er weer klaar mee en liet ook deze groep voor wat het was.
Martin (nummer 277) sprong wederom mee, terwijl hij toch echt een andere tijd in gedachten had.
Bij de 6 kilometer zaten we op de schelpenpaden het duingebied in.
Martin nam hier de kop over en we besloten in het duin iets rustiger aan te doen om op de terug weg te profiteren van de wind.
Dat rustiger aan doen lukte uiteraard niet helemaal, want tja je zit in het begin van de loop en alles voelt dan nog goed.

De speaker had niet gelopen, je had inderdaad een straffe wind in het duingebied.
Die wind in combinatie met het klim en daal werk maakte de kilometers tussen de 8 en 13 kilometer dan ook zwaar.
Om en om op gevoel pakte Martin en ik de kop en haalde zo de een na de ander in.
Ook dit jaar waren de verzorgingsposten weer perfect geregeld.

Net voor de 12 kilometer gaf Martin aan een stapje rustiger te willen want hij zat best ver boven zijn schema en we moesten nog even.
Dat was geen probleem dat doen we want alleen doorgaan was geen optie.
Want zowel Martin als ik liepen dan moederziel alleen in een gat, en dat werkt niet met wind tegen.
Net voor het 13 kilometerpunt sla je linksaf en ga je richting het posthuys.
Voordeel is dat je "begint" aan de terugweg maar nadeel was dat je hier even geen wind had en dan was die zon erg aanwezig en warm.

Eenmaal aangekomen bij het posthuys wederom linksaf en dan de lange weg richting dorpsstraat en uiteindelijk finish.
Het eerste stuk had je hier nog de schaduw van de bomen en dit was op dat moment erg welkom.
Maar die schaduw duurde niet lang, denk ongeveer 1 kilometer.
In dit stuk haalde we een andere loper bij die het zwaar had, hij was op dat moment aan het wandelen.
Hij sloot nog even bij ons aan maar liet ook ons weer los, met toen nog een 6 a 6,5 kilometer te gaan kan het erg lang duren.
Martin gaf aan het ook wel zwaar te hebben, hij had toch wat teveel gegeven in het duin!

Een lange weg in de zon en af en toe wat wind is wat ons te wachten stond.
Als je een tandje langzamer wilt doen we dat, maar daar was opdat moment nog geen sprake van.
Op het wegdek stond om de 200 meter de afstand die je nog moest gaan, dit werkte voor mij niet in mijn voordeel op mentaal vlak.
Net voor het 18 kilometer punt kwam je aan de waterzijde te lopen en daarmee kwam ook de wind in je rug.
Martin gaf aan dat ik maar moest gaan en voor een mooie tijd moest gaan.
Maar mooie tijden kan je altijd lopen en we hadden al te veel samen gedaan om hem alleen te laten.
Nee sorry doe ik niet dan gaan we maar een stapje langzamer.

Op een gegeven moment werden we door enkele lopers weer bijgehaald en ingehaald.
Ach ja dat kan gebeuren we hadden er al genoeg ingehaald dus zo erg was het niet.
Rond de 19,4 kilometer gaf Martin wederom aan dat ik moest gaan, hij was op en kon niet meer.
Nee sorry gaan we niet doen, hij stopte en ging lopen dus ik stopte ook.
Al na een paar passen ging Martin weer dribbelen en voor we het doorhadden zaten we alweer op de 12 km/h.
Bij de verzorgingsposten vroeg ik om 2 sponzen zodat Martin kon blijven lopen maar wel zijn verkoeling kreeg.

Eenmaal in de dorpsstraat aangekomen hoef je nog maar een kleine kilometer.
Het tempo zat er weer aardig in.
Wanneer je de dorpsstraat in kwam stonden er bewoners met een eigen waterpost en watermeloen.
Martin hierop geattendeerd en die maakte gebruik van de watermeloen en ik pakte nog een watertje.

In de dorpsstraat stond wederom de fotograaf, ziet er nog best goed uit voor iemand die er door zit dacht ik zo.
Ook de laatste meters maakte we gezamenlijk vol.
Vlak voor de finish stonden de supporters en hier nog even de kids een high five gegeven.

Ik moest kennelijk van Martin voor hem finishen want vlak voor de streep kreeg ik een klein zetje en deed hij een stapje minder.
Na de streep elkaar bedankt, want ondanks dat hij er door zat heb ik toch ook erg veel aan hem gehad.

De beloning was dit jaar wederom een medaille en het boek "ik hardloper".
Na de finish nog even wat water gepakt en Martin nog even vluchtig gesproken!
Martin werd al volop opgevangen door zijn familie, maar beloofde na zijn verblijf op het eiland me te mailen.
We gaan zien of dit gebeurd, maar ook al mailt hij niet dan is het nog niet erg.
Want het geen we hebben neergezet hebben we samen gedaan en als sporter (als ik mijzelf zo mag noemen) laat je elkaar na zoveel hulp niet barsten! (deze wijze les heb ik weer geleerd van een andere Martin)

Dus Martin mocht je dit stukje lezen JIJ ook ontzettend bedankt voor je hulp!
©Hardloopgek

Luxemburg!!!!!

Luxemburg!

Die gingen we lopen op zaterdag 8 juni 2013!

Al een hele tijd stond hij gepland!
Hoe dat kwam, twitter.....
Ik had hem al eens voorbij zien komen in mijn zoektocht naar buitenlandse loopjes, maar ben er nooit mee doorgegaan.
Op een zeker moment zag ik op twitter een gesprek voorbij komen van twee Runningplussers, toen ik deze terug las ontdekte ik dat deze over Luxemburg ging!

Dus een korte reactie met de vraag of dit voor een ieder was maakte dat we gingen lopen in Luxemburg.
Helemaal te gek toch!
Wij, Rebecca en ik, zouden zaterdag ochtend die kant op gaan en dan daar na de loop overnachten.
Maar doordat mijn moeder genegen was een nachtje extra op de kids te passen zijn we vrijdags al vertrokken richting Limburg waar wij overnachtte in een B&B.

Hierdoor hoefde we de volgende dag niet zo heel vroeg weg en konden we extra genieten.
De B&B die we hadden geboekt lag in het plaatsje Haelen en is een kleine B&B met een zeer gastvriendelijke gastvrouw.
Dus mocht je nog eens een leuke B&B zoeken in combinatie met een bezoekje aan het shoppingcenter in Roermond b.v. dan is het aan te raden

'S morgens na een heerlijk ontbijtje, welke op je kamer word geserveerd, zijn we onderweg gegaan naar Luxemburg.
Omdat we in Limburg zaten gingen we via het mooie landschap van o.a. Bastonge.
Het weer was prachtig maar wel erg warm, dus dat beloofde wat voor de avond.
We zijn eerst doorgereden naar Luxemburg zelf om mijn startnummer op te halen!
De navigatie hadden we ingesteld naar een van de officiële parkeerplekken voor de loop en vandaar uit was het een goede 20 minuten schokken naar de expo.

Daar aangekomen mijn gratis ING pakketje opgehaald met een ING runningshirt en een ING cap.
Vervolgens via de expo naar de afhaal van de startnummers gelopen.
Hier aangekomen mijn starting bag opgehaald.
Hierin zat je startnummer, foldermateriaal van andere lopen en wat repen, dextro, kammetje en een zweetbandje.
Nog even mijn finisher shirt gehaald en compleet waren we.

Mijn finisher shirt, ing shirt & cap en medaille 

Weer terug geschokt naar de auto om vervolgens eens te kijken waar de camping was.
We hadden op facebook en twitter al enige foto's van de niet al te ruime caravans en voornamelijk bedden gezien!
Eenmaal aangekomen via leuke en mooie kronkelwegen werden we onthaalt door de Runningplus delegatie die er al reeds was gearriveerd.
Wij waren er met 13 man / vrouw sterk waarvan er 11 zouden lopen, 2 de hele marathon en 9 de halve.
Monique zou eigenlijk ook lopen, maar door een eerder ongelukje kon ze helaas niet starten.
Dus Monique en Rebecca waren onze supporters die ons in ieder geval zouden binnen schreeuwen na het volbrengen van het parcours.

Bij aankomst was men al druk doende om diverse pasta maaltijden te bereiden, en wij mochten zo aanschuiven.
Dit was en vonden wij uiteraard helemaal top en daarvoor onze grote dank!
Na een goede pasta maaltijd zijn we ons rustig aan gaan voorbereiden op de loop.
Al rond 16.30 uur begaven wij ons met een kolonne van vier auto's richting Luxemburg, want parkeren moest op aangewezen plekken.
Maar deze lagen veelal aan het parcours, dus werden op een gegeven moment afgesloten.
Bijna aangekomen bij het parkeerterrein begon het te regenen, en niet te zuinig ook.
Gelukkig was deze van korte duur en hadden we heel even hoop op verkoeling en zuurstof in de lucht.

Iedereen druk doende om alles in orde te brengen

Je kunt het al raden die verkoeling kwam niet echt, sterker nog werd zelfs wat benauwder.
Maar goed we zouden pas om 19.00 uur starten dus misschien koelde het nog wat af.
Aangekomen bij de startlocatie hebben we allemaal onze tassen ingeleverd en allemaal op onze eigen wijze voorbereid op de start.
De twee bikkels die de hele marathon zouden lopen gingen al vroeg het startvak in, gezonde spanning zullen we maar zeggen!
Ik ging een een goede 25 a 20 minuten van te voren het startvak in.

Groepsfoto van de lopers (gemaakt door Rebeeca en Monique)

Eenmaal in het startvak koelde het door optrekkende bewolking wat af.
Niet dat het koud was, maar op dat moment lekker wat inhoudt dat het nog net te warm is als je gaat rennen.
Om 19.00 uur klonk het startschot en kwam de meute langzaam in beweging.
Vanaf de start begonnen we meteen met een klim het startterrein af om via een vervolg klim door te gaan.
Door de drukte had je de eerste kilometer nodig om je plekje in de menigte te vinden en enigszins je eigen tempo te lopen.

Sfeer impressie bij de start

Ik wilde niet te hard starten want het parcours was niet geheel vlak en het was tevens mijn 3e halve marathon afstand in een week tijd.
Al snel zag ik dat ik in tegenstelling tot wat ik wilde toch redelijk hoog zat in het tempo.
Deze heb ik op sommige stukken wat terug gebracht om mezelf niet direct leeg te lopen.
Na 2 kilometer hadden we de eerste klimmetjes achter de rug en ook de eerste afdaling.
Hier sloegen we rechts om niet heel veel later weer rechtsaf te gaan.

Hier zouden we een heel stuk dalen.
Dit loopt natuurlijk heerlijk, maar je loopt het risico veel te hard te gaan.
Op het stuk naar beneden was het erg warm doordat je ingedamd was door een rots wand en bomen.
Eenmaal beneden aangekomen moesten we uiteraard ook weer klimmen om daarna linksaf te gaan om weer terug te renen richting het 2 km punt!
Ter hoogte van het parkeerterrein waar de auto stond sloegen rechtsaf en begon de reis richting het centrum.

Ik liep aan de linkerzijde van het veld en zag voor mij opeens een slagveld van mensen.
De een na de ander schoot van recht zo naar links, bleek dat er een waterpost stond.
Omdat het zo druk was en men bijna allemaal na het bemachtigen van het zwaar bevochte bekertje vocht stil ging staan besloot ik er rechts langs te gaan, want ik had gelukkig mijn bidon mee.
Aan het einde van de weg weer rechts hier begon een lange rechte weg van 2 kilometer die grote deels afliep.
Op het 8 kilometerpunt liep je boven op een brug waar vanaf je zo in een diep dal keek.
En prachtig uitzicht, waarvan later bleek dat de hele marathon lopers ook daadwerkelijk dat dal ingingen.
Ik moet zeggen ik vond het mooi van bovenaf maar ben erg blij dat ik die brug niet van onderaf heb hoeven zien!

Hierna kwamen we aan bij het centrum waar het afgeladen vol was met toeschouwers.
Het was zo druk dat het net de tour de France leek met al die mensen aan de kant die steeds dichter op elkaar kwamen te staan en de doorgang steeds smaller werd.
Vanaf hier gingen we door diverse woonwijken die allemaal een prachtig decor vormde en waar het parcours uiteraard licht glooiend verliep.
Na een omzwerving van ruim 4 kilometer kwamen we weer op dat hele drukke punt en kon ik zowaar bij het waterpunt een bekertje water scoren.

Hierna liep het parcours verder door een plaatselijk park aldaar.
Toen we in het park liepen zag je op een gegeven moment een grote opblaasboog en hardlopers.
Dus ik dacht al nou daar lopen we dan zo, dat zo duurde iets langer maar we kwamen er wel.
Want eerst werden we via het mooie centrum van Luxemburg geleid!
Ook hier was het onwijs gezellig met toeschouwers en muziek.

Eindelijk aangekomen bij die boog die ik eerder zag zaten we alweer bijna op de 16 kilometer.
Dit hielt in dat we weer over die brug mochten dat je in het mooie dal kon kijken.
Maar ook dat je die hele lange klim mocht gaan maken, zo een waar geen einde aan lijkt te komen, zo een klim.
Eenmaal boven weet je dat je bijna linksaf mag en weer terug loopt richting het parkeerterrein waar de auto staat en je dus binnen de 2 kilometer van de finish bent.
Even voor dit stuk stond een de 5e drankpost waar het me lukte om 2 bekertjes water van de tafel te pakken.

Aan het einde rechtsaf en tot mijn grote geluk hoefde we hier niet die laatste vreselijke klim te maken die ik in gedachte had maar mochten we rechtdoor.
Dit hield wel in dat we een andere klim mochten maken, maar het voordeel hiervan was dat deze weliswaar steiler was maar ook korter.
Eenmaal boven kwam het mooiste moment!

Binnenkomst finish hal.

De laatste afdaling naar het startterrein waar je finisht in de hal.
Dus met een heerlijk gangetje kom je op die hal af waar je de laatste meters binnen aflegt en word toegejuicht door het publiek, licht shows muziek en een speaker.
Ik kan je zeggen, ondanks dat het erg warm was in de hal, dat is prachtig finishen!

  

21,1 km

   

01:43:10

   

12,27 km/u

   

1498 

Nadat je gefinisht bent krijg je water aangereikt en je medaille omgehangen en loop je door naar de hal waar je tas staat.
Hier kun je nog een foto laten maken van je "after (semi) marathon face".
Nadat je je tas hebt gehaald loop je door naar de volgende hal waar men een waar sporters arena heeft neergezet.
Je kan hier omkleden, douchen, haar föhnen, je haar laten modelleren en je tegoed doen aan fruit, water, sportdrank, repen en een wel verdiend biertje!

Nadat ik mezelf had gedoucht en een banaan naar binnen gewerkt en uiteraard mijn verdiende biertje had gescoord ben ik naar de finish hal gegaan en heb ik samen met Rebecca en Monique gewacht op al die andere toppers van Runningplus.
En ze hebben het stuk voor stuk geweldig gedaan, ondanks dat de race niet voor iedereen verliep zoals gehoopt!

Toen de laatste van onze delegatie binnen was zijn we langzaam aan richting de auto's gegaan en vervolgens middels een binnendoor route (erg leuk midden in de nacht) terug gegaan naar de camping.
Hier aangekomen met zijn alle nog even gezellig na geborreld om laat in de nacht heerlijk je mandje op te zoeken.
'S morgens hebben we heerlijk ontbeten in de kantine / bistro van de camping.
Na het ontbijt de spullen bij elkaar geraapt en de reis van 430 km terug naar de polder gemaakt!

©Hardloopgek

De Ijsselsteinloop

Afgelopen weekend was de Ijsselsteinloop.
Deze loop is ontstaan doordat twee hardlopers de handen in een sloegen en in 1983 de eerste halve marathon organiseerde.
Beide heren waren werkzaam voor de politie Ijsselstein!
Tot op de dag van vandaag is de politie, Utrecht waar Ijsselstein onder valt, nog altijd betrokken bij het evenement.

We, Wesley en ik, zouden de halve marathon lopen.
De weervoorspellingen in de aanloop naar de loop toe wisselde heel erg, uiteindelijk zou het warm en droog zijn met wat bewolking en kans op wat miezer.
Op de dag zelf bleek het toch iets frisser en bewolkt te zijn, dit was op zich niet zo erg want dan is het ook niet zo benauwd.

'S morgens kwam Wesley ons al vroeg ophalen, ons omdat vrouw en kids meegingen voor support!
We waren dan ook bijtijds aanwezig en konden zo op ons gemak ons startnummer halen en uiteindelijk ook rustig omkleden.
De omkleed gelegenheid was goed geregeld, in een zaal van de bios kon je warm en droog omkleden en de start was nog net niet voor de deur (de finish overigens wel)

Om 11.25 uur zou de start zijn.
Dit was geen groots opgezette start met verschillende vakken, nee gewoon achter een startboog in een straat.
Na het startschot rende we terug richting de bios om hier linksaf te slaan en daarna weer links.
De route leidde ons het eerste deel over een ventweg weg van Ijsselstein en in de richting van o.a. dorpjes als Lopik en uitweg.
De route was in het begin dan ook recht toe recht aan met de enige afwisseling die er was de diverse woningen en bedrijven aan de weg.

We waren erg rustig gestart merkte we al snel.
Maar ondanks dat voelde dit wel erg lekker, gewoon rustig lopen.
De eerste kilometers verliepen dan ook in een tempo van ongeveer 12 km/h.
Net na de 5 km hadden we waterpost 1, deze was goed verzorg met water en sponsen.
Het bekertje water wat ik wilde aanpakken viel helaas, maar door 2 sponsen die ik wel kon pakken toch nog water gehad.
Je kon goed merken dat de politie betrokken was bij de organisatie van het evenement, want er reden vooral het eerste stuk motorrijders mee welke dan weer een post innamen waar verkeer het parcours op zou kunnen komen.

Ook reden er diverse bikers op en rond het parcours.
Deze hadden net als de motorrijders een AED bij zich!

Na 9 km hadden we de lange rechte wegen achter ons gelaten om door de diverse dorpskernen en smallere fietspadden onze weg te vervolgen.
Op het parcours waren we nog maar heel even het 11 km bordje gepasseerd toen we alweer het 12 km bordje tegen kwamen.
Ik moet zeggen dat is best prettig als ze zo snel achter elkaar komen (helaas was dit wel eenmalig)
Gaande weg hadden we het tempo wel al iets verhoogt, naar een tempo rond de 12,5 km/h.
Op dit stuk werd ik ook nog door een andere loper gegroet die ik passeerde.
Deze herkende me aan mijn naam die ook op de achterzijde van mijn loopmaatjes shirt stond.
Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niet wist wie hij was, op zijn startnummer stond John!
En hij was van het forum, dus dat kan dan maar een forum zijn dacht ik zo maar ook dit deed nog geen belletje rinkelen!  Sorry!

Vanaf kilometerpunt 13 ben ik het tempo iets op gaan voeren.
Wesley sprong nog even mee maar die heeft uiteindelijk wijs besloten in zijn eigen tempo te blijven lopen.
Op een gegeven moment zag ik snelheden van 13 hoog 14 laag op mijn klokje voorbij komen.
Rond kilometerpunt 16 sloeg de twijfel toch iets toe, was ik niet te vroeg gaan versnellen of te hard.....
Maar de tempo's op het klokje gaven mij ongelijk, dus gewoon door stampen met die handel.
Vanaf dit punt liepen we ook op het parcours van de 10 km, hierdoor stonden ook hun km bordjes er.
Deze verklapte de precieze afstand tot de eindstreep, want als ik een km bordje van ons zag moest je daar toch nog 100 meter bij optellen.

Net na kilometerpunt 17 sloegen we rechtsaf.
Ik zag voor mij de snelweg en wist dat links van mij globaal Ijsselstein lag.
Dus ik was even verrast en dacht dat worden 4 lange kilometers.
Maar al heel snel bogen we weer linksaf om de snelweg onderdoor te gaan.
De weg terug was ingeslagen, we liepen nog een stuk langs de snelweg om uiteindelijk langzaam aan de bewoonde wereld weer te betreden.

De bewoonde wereld binnenkomende moesten we over een fietspad.
Deze had veel drempels, die dan omgekeerd erin lagen.
Dus i.p.v. dat ze omhoog kwamen gingen ze naar beneden, en mijn benen vonden dit niet zo heel grappig meer.
Op het laatste stuk stonden weer wat mensen die dan ook goed bedoeld riepen dat je er bijna bent.
Altijd fijn om te horen, helemaal als je er aan toe bent.

Ik hoopte beneden de 1.37.00 te blijven, maar dit mocht helaas niet zo wezen.
Uiteindelijk klokte we:

  

21,1 km

   

01:37:24

   

13,00 km/u

   

1498 Kcal.

 En uiteraard stonden de fans vlak voor de eindstreep ons op te wachten!

Laatste meters!

Wesley die heel slim in zijn eigen tempo bleef lopen heeft zijn PR weten aan te scherpen en klokte 1.40.53!
Zijn oude tijd was 1.41.30 gelopen in en Helder!

Aan het einde van de loop ook nog even wezen kijken bij de Loopmaatjes kraam om gedag te zeggen.

©Hardloopgek

De 20 van Alphen

DE 20 van Alphen!
Het plan voor vandaag was simpel, starten bij de pacer van 1:30 en hopen dat de rug geen roet in het eten gooide.

Vandaag waren we op tijd op, dit mede omdat de kinderen vonden dat we wel genoeg hadden geslapen.

Omdat iedereen vandaag weer mee ging voor de support was het ook helemaal niet erg er al op tijd uit te zijn.

Om half elf zouden we Wesley oppikken en op ons gemak naar Alphen gaan waar we pas om 13:30 uur hoefde te starten.

Aangekomen in Alphen zijn we op ons gemak naar het stadhuis gelopen waar ik nog even mijn bestelde shirt op moest halen en we ons uiteindelijk ook konden omkleden in de garage.

Omdat we vroeg waren nog even snel de intersport ingelopen, want tja die is toch open.

Een goed uurtje voor we van start mochten zijn we ons op ons gemak gaan omkleden en hebben we onze tas ingeleverd.
Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar de start, want daar waar we eerder een start boog hadden gezien (kids run) was men nu druk bezig dit af te breken.

Na een klein ommetje de start gevonden en afscheid genomen van de supporters, deze zouden lekker het centrum ingaan en daar rond lopen en langs het parcours staan.

Bij het startvak aangekomen was het nog relatief rustig.

We zagen nog geen pacers en wisten ook niet waar die zouden moeten staan.

Dus wij hebben een positie ingenomen en gekeken.

Wel een paas pacers waargenomen, maar deze liepen niet de tijd die wij wilde behalen.

Tja daar gaat je plan!
Geen pacer meer voorbij zien schuifelen dus wat doen we dan?

We gaan wel gewoon van start en lopen ons eigen tempo, welke in het begin toch altijd iets hoger licht.

Dus als hij voor ons zit gaan we m misschien wel zien en anders zien we het wel.

De eerste ronde voerde ons over een rondje van 2,5 km door o.a. het centrum en ook over de start streep.

Het tempo lag gelijk hoog want tja als je 1:30 wil lopen moet je gemiddeld 13,3 km/h doen.....

Het rondje van 2,5 km ging goed voor mij en ook Wesley liep lekker.

Ergens rond de 3 kilometer komen we bij een groepje lopers en ja hoor ballonnen.

Even bij halen en kijken! Damn zijn de 1:35 uur lopers.

Maar wacht wat zien we daar.....

Enkele honderden meters verder nog iemand met ballonnen, dat moet dus wel de 1:30 groep zijn.

Doel! Bijhalen en dan rustig meegaan.

Het koste wat moeite en inspanning maar op een zeker moment zaten we er redelijk bij, ik versnelde hem iets en zat in het staartje van de groep.

Wesley kon deze versnelling niet mee pakken en bleef op enkele tientallen meters van me verwijderd.

Ergens tussen de 7 en 8 kilometer deed ik een stapje zachter en Wesley sloot met een korte aanzet aan.

We liepen nu met een klein gaatje achter de groep en ik zette weer extra aan in de hoop dat Wesley ook meteen meeging.

Al gauw merkte ik dat dit niet het geval was, maar het gaatje was te overzien.

Vlak voor de 9 kilometer verlieten we de bebouwde kom van Alphen en sloegen we een ventweg op.

Ik keek in de bocht om en zag dat er een te groot gat was geslagen tussen Wesley en mij.

Wat ga ik doen, laten afzakken en hopen dat Wesley dan wel meekomt en aansluit?

Of ieder onze race lopen?

Ik besloot mijn eigen race te lopen want als ik me liet terug zakken was ik bang dat we de aansluiting niet meer gingen maken.

Ik sloot me nu definitief aan bij de groep en liep met hun verder.

Wat volgde was een lange weg parallel aan de N207 als ik het goed heb.

Op het 12 kilometer punt staken we over en zouden we een aan de ander kant langs het water de terug toch in te zetten.

Dit was de uitgelezen kans om te kijken of ik Wesley nog kon spotten.

En inderdaad ik kon hem zien en het zag ernaar uit dat hij nog goed ging.

Kilometer punt 13 ondertussen gepasseerd en ik liep nog lekker.

Ach en als je al 13 km erop hebt zitten en het voelt goed, dan verlaat je gewoon de pacer!

Je weet nooit of het een slimme keus is, maar ik besloot op mijn gevoel door te lopen.

En laten we eerlijk zijn als hij me weer inhaalt doe ik het niet goed, maar zie ik hem niet meer dan zal het wel kloppen.

Ik vond voor een goede kilometer een andere loper die er een lekker tempo in had zitten en besloot hierbij te blijven hangen.

Tempo was iets sneller dan die van de pacer dus ook redelijk veilig.

Maar goed ik ben en blijf eigenwijs en als het lekker gaat dan ga ik me vanzelf een keer irriteren aan het tempo en zoek ik de volgende op.

Ondertussen kwamen we weer in de bewoonde wereld  terecht.

Bij de 15 kilometer maakte je een mooi lusje en kon je dus goed kijken wie waar liep.

Toen ik net de waterpost was gepasseerd zag ik aan de andere zijde Wesley lopen.

Ik riep hem ff aan en hij riep dat het lekker ging! Toch een fijne gedachten.

Na de 15 kilometer sloegen we af en liepen we tegengesteld van de 10 kilometer lopers, maar ook van waar we even later weer zouden lopen.

Na een goede kilometer mochten we wederom een u-turn maken en werden we gevoegd bij de 10 kilometer lopers.

Hier passeerde ik wederom Wesley, gaatje was iets groter geworden maar hij liep er nog goed bij.

Ik liep nog steeds lekker en had ondertussen alweer wat mensen van de 20 kilometer en vele van de 10 kilometer achter me gelaten!

Uiteindelijk kilometerpunt 18!

Was er wel een beetje klaar mee.

Liep nog steeds op tempo maar voelde toch wel dat het tempo dat ik had gelopen zich begon te bemoeien met mijn gevoel.

Gelukkig klonken daar al de klanken van een van de bands / fanfares wat betekende dat we al aardig richting de 19 kilometer zaten.

Net voorbij de 19 kilometer sla je de woonwijk in die je leidt naar het centrum en nog mooier de finish.

Straatje was onwijs gezellig maar wel smal met het aantal lopers wat er liep.

Maar goed niet zeuren er langs lopen, genieten en gaan naar die eindstreep.

Het centrum kwam in zicht.

Het bruggetje ook, die bij in het teken stond van de laatste 150m.

Want na het bruggetje volgde al snel dit bordje.

Nog even een S bocht en op naar die eindstreep!

Eenmaal de eindstreep gepasseerd klokte we een tijd van:

  

20 km

   

01:28:20

   

13,58 km/u

   

1420 Kcal.

Een kleine vier minuten later kwam Wesley over de eindstreep met een tijd van 1:32:04

Vervolgens liepen we door om onze wel verdiende medaille in ontvangst te nemen

Daarna weer richting stadhuis om onze tassen op te halen en om te kleden.

Nadat we dit hadden gedaan ontvingen we van de supporters nog een goude plak voor onze inspanningen!

Vervolgens met een kleine tussenstop bij de grote gele M door naar huis!

©Hardloopgek

Zevenheuvelloop '12

De zevenheuvelloop ik had hem in 2011 gelopen en toen besloten niet meer te doen.
Waarom? Het is toch een hele dag van huis voor 15 km!

Maar ja mijn loopmaatje had hem nog nooit gedaan en die wilde hem wel lopen.
Via de baas kon ik tegen een iets voordeliger tarief deelnemen, dsu weet je wat we gaan ook gewoon.

De week in aanloop naar zevenheuvelenloop las ik op facebook dat mijn loopmaatje afscheid had moeten nemen vaan zijn moeder.
Dus een normale voorbereiding zat er voor hem al niet meer in.

Gaande weg de week toch voorzichtig gesproken over lopen, want ja misschien wil hij wel lopen om zijn geachten te verzetten en dan zou ik het geen fijn idee vinden dat ik hem niet benader.
Hij liet wel weten dat hij zondag wel wilde lopen!

Hij wilde deelnemen en de loop opdragen aan zijn moeder.
Want zij volgde zijn prestaties altijd, ondanks dat ze niet instaat was om te komen kijken.
Zij was altijd trots op zijn prestaties, zij was een van zijn grootste fans!

Zondag ochtend vroeg hadden we afgesproken op het station, want bij zo een groene loop ga je met de trein.
En wat doe je dan, ouwe hoeren over van alles en nog wat.
Uiteraard over het afscheid maar ook dat zijn pa samen met zijn vriendin en kids kwamen kijken!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel gespannen was, want ik wist alleen dat Wesley deze loop wilde opdragen aan zijn moeder.
Maar hoe hij dit voor ogen had was mij nog niet duidelijk, wilde hji het snot voor de ogen lopen en een onwijs scherpe tijd neerzetten? Of lieten we de tijd links liggen en liepen we hem voor haar?
Ik wist het niet en hoopte niet dat het optie een werd, dit bleek ook niet het geval!

Eenmaal aangekomen in Nijmegen begaven we ons naar de locatie waar we ons konden omkleden, tassen achter laten en achteraf douchen!
Hier hebben we even rustig gezetten, wat gegeten en uiteindelijk op ons gemak omgekleed.

Net over half een gingen we richting de start.
Helaas regende het en was het grauw en als ik ergens een hekel aan heb is het wel nat starten.
Gelukkig had ik voor de zekerheid zo een wegwerp poncho meegenomen dus die bood wel uitkomst.
In het startvak werden de druppels alleen maar groter, maar het voordeel van met vele in een vak staan is dat het wel wat warmer aanvoelt.
In het startvak kwamen we ook Joppe nog tegen, hier nog even kort mee gesproken voor we van start mochten.

Voor we van start gingen hadden we wel bedacht dat 1:10:00 een mooi richt tijd was.
Niet de snelste 15 km maar wel goed te doen.

Bij de start hadden ze dit jaar de "trechter" nog smaller gemaakt wat meer rust op het parcours gaf.
Onze groep startte om 13.05 uur en door de trechter gingen wij pas om 13.10 over de start streep.
In de regen vertrokken we over de Groesbeekseweg met al die andere lopers.
Joppe schoot weg en ik wist wat zijn richtijd was, dus die lieten we ook gewoon lopen.
Het tempo zat direct wel lekker, iets te hoog en dit hebben we na kilometer 1 ook iets bijgesteld.

Langs de kant stonden voor mijn beleving meer mensen dan het jaar ervoor.
Ondanks de regen was he heerlijk weer om te lopen.
En het levert ook mooie plaatjes op, want je liep in een mist van damp die van al die lopers afkwam.

Dit jaar was mijn 3e deelname aan deze loop en het parcours ken ik dan ook in grote lijnen.
Ik weet voor mezelf waar ik tempo moet en kan maken en waar ik de rust moet proberen in te bouwen.
Voor Wesley was het de eerste keer en hij is niet de grootste fan van heuvels, vooral het klimmen.
In de eerste 5 kilometer kom je dan ook enkel wat valsplat tegen,die je de kop kunnen kosten als je te hard gaat.
Dan op naar de eerste verzorgingspost, hier loop je een kleine 2 kilometer vlak en kun je het tempo weer wat opschroeven.
De posten stonden er goed bij en ook goed te nemen zonder dat je direct last ondervond van mede lopers.

Bij kilometerpunt 7 zit je net op de zevenheuvelenweg en krijg je ook direct klim een voor de kiezen.
Dit was dan ook het punt dat ik Wesley in de gaten ging houden.
De eerste klim ging wel oke, ik liep iets uit op Wesley.
Maar in de afdaling kwam hij niet echt terug.

Dus mezelf laten afzakken en hem geprobeerd in de tweede iets minder zware klim bij te laten houden.
Ook dit wilde niet helemaal lukken, althans niet naar mijn idee.
Dus in de lichte afdaling die volgde enige tips en tricks aan hem gegeven die voor mij werken.
Deze pakte hij lekker op en pakte ook goed uit, het klimmen ging lekker stabiel en in de afdaling ging hij lekker mee.
Zou het monster dat "heuvel" heet nu uitgeroeid zijn bij hem?

Ondertussen zijn we al bij Berg en Dal, daar staan de fotografen die je op de gevoelige plaat vast leggen en niet veel daar achter verzorgingspost 2.
Hier heb je even rust omdat je een kleine kilometer vlak mag lopen en dus licht kan herstellen.
Maar dan komt kilometerpunt 10! Vanaf hier heb je de "zwaartse" klim!
Een klim van bijna 1 kilometer lang die niet in de categorie vals plat valt maar nou ook niet direct een heuvel is te noemen.
Dus bij het begin ook aangegeven aan Wesley dat dit de vervelendste is, maar dan heb je het ook wel gehad.
Daarna heb je misschien nog eens een verdwaalt drempeltje die nooit goed genoeg was om de naam heuvel te krijgen.

Daar waar we het bos achter ons laten en in de bewoonde wereld komen is het veelal nog vlak lopen en ook licht dalen.
Het tempo was even ietsjes ingezakt, dit aangegeven en direct weer terug gebracht.
Ergens rond de 13 kilometer kreeg Wesley last van steken, steken die zo erg werden dat het vervelend was.
Maar niet iets waar op zitten te wachten, want we hoeven nog maar 2 kilometer en zijn pa, vriendin en kids staan ergens bij de finish.
Welsey weet de steek eruit te lopen net voor we de 14 kilometer passeren en het tempo gaat ongemerkt weer iets omhoog.

Weer aangekomen op de Groesbeekseweg hoeven we nog maar iets meer dan 500 meter.
We wisten niet waar ze zouden staan, dus moesten ook een beetje opletten.
Althans we, Wesley wilde ze niet missen, maar ik wilde dit ook niet.
Ik wilde niet dat hij ze niet zou zien want dat hoort niet.
Ik weet niet met wat voor gevoel hij liep die laatste meters, maar bij bekroop het gevoel van kippenvel en lichte emotie.
Want opmerken moesten we ze, het kon niet zo zijn dat zij ons wel zagen en wij, vooral Wesley, hun niet.

Op 25 meter voor de finish stonden ze!
Zij zagen ons al wat eerder, maar wij zagen ze op tijd.
Je zag de trots bij Wesley zijn pa, zijn gezicht zag ik niet maar dit kon ik wel invullen.
Net voor de streep een stapje terug, het was zijn moment! Zijn finish!
Dit ondanks dat er nog allemaal andere lopers waren.

Over de streep de ontlading!
Ik heb getracht dit te beschrijven in woorden, maar dat lukt me niet!
Dus hier onder een linje naar de camera beelden die dit het beste weergeven.
En als ik eerlijk ben spreken deze ook wel boekdelen!

Finish video

Nadat we de verdiende medaille hadden opgehaald zijn we richting Wesley zijn supporters gelopen.
Deze kwamen we halverwege tegen, na even stil te hebben gestaan en gesproken te hebben zijn we met zijn alle gaan lopen.
Zij richting de auto, wij richting onze omkleed accommodatie.
Hier heerlijk genoten van een warme douche, daarna nog even een bakkie gepakt.
Voordat we de trein pakte nog even bij de finish gekeken om de laatste lopers binnen te halen.

Onderweg naar huis uiteraard nog even een gezonde snack gedaan bij de grote gele M.

©Hardloopgek

Amsterdam (halve) marathon 2012

Amsterdam, ik zou er eigenlijk niet eens lopen.

Maar goed op het forum waar ik kom, www.runningplus.nl, was iemand geblesseerd die wel zou lopen.

Het idee was geboren om zijn startbewijs over te nemen.

Enkele dagen later bleek dat hij helaas het startbewijs al aan iemand anders had overgedragen.

Maar ja ik had er al een heel klein beetje mijn zinnen gezet om daar te lopen, dus een oproepje op de site van de Amsterdam marathon geplaatst.

Dit ging mij niet vlug genoeg, dus heb ik gebruik gemaakt van twitter en binnen een reactie van iemand die zelf helaas niet kon lopen.

Op zaterdag 20 oktober ben ik met de oudste op en neer geweest om mijn startnummer op te halen en ook meteen een paar Mizuno klompen (pantoffels).

Op zondag zin we met het gehele gezin afgereisd naar Amsterdam waar we lekker ruim van te voren waren.

Nog even snel een rondje over de expo gedaan en ook voor moeders de vrouw een paar klompen gescoord.

Hierna heb ik mij buiten op mijn gemak omgekleed met nog een goede 40 minuten te gaan tot de start.

Om het niet te koud te krijgen hadden we maar een regen poncho aangetrokken tegen de wind.

Vanaf sporthallen Zuid op ons gemak richting de startvakken gegaan waar onze wegen zouden scheiden.

Zij zou met de kids lekker naar het Vondelpark gaan zodat deze ook nog even konden spelen en ze een gelegenheid in de buurt hadden waar ze warm en droog konden zitten mocht dit nodig zijn.

Het startbewijs wat ik had was voor het gele startvak welke was bedoeld voor lopers die ergens rond de 2 uur zouden lopen.

Nu was dit niet mijn bedoeling, maar goed als je een startbewijs later overneemt heb je niets te kiezen en doe je het daarmee.

Ik had ergens voortijds de stille hoop onder de 1:35 te duiken, een tijd die misschien wel te ambitieus was maar toch.
Vanaf de start heb ik mij in het begin vooral bezig gehouden met het vinden van een goede plek.
Ik had er geen rekening mee gehouden dat dit direct zou gebeuren gezien de grote aantal deelnemers.
Vaak merk je dat bij dit soort evenementen je de eerste 2 km bezig bent om je ritme te vinden in de drukte, hier had ik dan ook totaal geen probleem mee.

Maar de praktijk wees anders uit, op zich zat het tempo er wel aardig in maar ik moest te vaak op de rem.
Dit kwam door de drukte maar ook door van die ongeleide projectielen die kennelijk denken alleen te lopen op zo'n parcours.

Pas na het 4 kilometer punt, je gaat dan al naar de industrie terrein bij o.a. van der Madeweg was er normaal de ruimte.
Op de Joan Muyskenweg ter hoogte van het hotel kwamen we de eerste drankpost tegen.
Mijn idee was om in ieder geval 1 bekertje iso-lemon te scoren en water.
Dit ging hier helaas niet gebeuren, want het was druk en de post was naar mijn idee veel te kort.
Het kan natuurlijk zo zijn dat ik in Brussel ben verwend met lang gerekte verzorgingsposten, maar dit was echt niet te doen.
Uiteindelijk 1 beker water weten te scoren en hier dan maar genoegen mee genomen, ik dacht toen al als ik dit van te voren wist dan had ik mijn bidon mee genomen....

Via de van der Madeweg en Spaklerweg gingen we richting Oost.
Hier had je aardig de ruimte en kon je goed je eigen ritme pakken, met af en toe uitwijken maar daar kan ik nog wel mee leven.
Met tijden as ik niet "meer" bezig want daarvoor was het wel erg druk en had ik toch in de eerste 5 km redelijk moeten toegeven voor mij gevoel.
Ik had het idee dat ik later in de race nog weleens afgerekend kon worden voor het moeten inhouden.

Vanaf de Spaklerweg dus oost in richting de Hugo de Vrieslaan.
Hier had men bedacht dat het slim was om de verzorgingspost te plaatsen op het moment dat men van 2 banen naar 1 baan moest.
Dus wederom tempo eruit en zoeken naar de gaatjes, ik had hier dan ook niet de intentie om water of iets te pakken want daarvoor was het te druk.
Richting het einde toch nog een gaatje gevonden om een bekertje te pakken.
Maar wat was dit een slechte actie zeg, helemaal voor een stad als Amsterdam.
Wat maakt dat ene stukje extra afzetting nou uit zou je denken!

Na deze post wederom me ritme terug moeten vinden en konden we door richting de Insulindeweg.
Ik wist van het kaartje dat we hier ter hoogte van het Flevopark zouden afbuigen om een lange "rechte" streep te maken richting het Vondelpark.

Via de Zeeburgerdijk, Mauritskade en Stadhouderskade gingen we richting het Vondelpark.
Op de Zeeburgerdijk ter hoogte van de Roomtuintjes was wederom een post.
Wederom aan een kant, gelukkig stonden er wel mensen met traytjes water aan de andere kant .
Door de rukte besloot ik ober de trambaan te gaan en hierdoor de mensen die tegenover de kramen stonden aan de verkeerde kant te passeren.
Een oplettende jonge dame zag dit en reikte mij als nog een beker water aan.

Zoals gezegd via de Mauritskade richting de Stadhouderskade.
Hier kreeg je nog even fijn een tunneltje mee, maar goed die hoogte verschillen konden we nog wel hebben.
De benen voelden nog goed en ondertussen kon ik wel gewoon mijn eigen tempo lopen.
De Maurtistkade laten we dan ook snel achter ons en de Stadhouderskade gaat ook lekker vlot.
Net voor de volgende verzorgingspost loop ik achter een man die in het kort loopt.
Deze man heeft onder zijn oksels een witte schuimlaag die je het best kunt vergelijken met het kwijl van een enthousiaste hond., deze heb ik dan ook maar snel ingehaald want erg smakelijk zag het er niet uit.

Bij de verzorgingspost deelde ze ook gelletjes van AA uit waarvan ik er ook een heb gepakt.
Ik heb hiervan een aangenomen en vervolgens bij mij gehouden.
Want ik heb persoonlijk nog nooit gebruik gemaakt van deze dingen en wilde ook niet het risico lopen dat ik de laatste 4 km moest staken of over mij nek zou gaan.

Vanaf de Stadhouderskade het Vondelpark in.
Hier zou ergens mijn support staan.
Even voor het 19 km punt zitten ze, echter druk bezig met een loper die het kennelijk niet meer trok en waar ook politie bij stond.
Na het park linksaf de Amstelveense weg op richting Stadion.
Bij de rotonde prijkt dan de grote toog met nog 1 km.
Dit blijven toch altijd wel mooie punten.

Net voor het stadion passeer je het 500 m punt en ga je rechtsaf naar het stadion.
In het stadion aangekomen rechtsaf om nog een halve ere ronde over de baan te maken alvorens je finisht.
Met de eindstreep in zicht proberen we nog even aan te zetten, dit lukt maar een sprint is het niet.
Op de streep stoppen we het klokje en lopen we door richting de medailles.
Hierna nog even in de rij om een plastic deken te scoren tegen het afkoelen, want voor je spullen moet je toch echt weer naar de sporthallen.
Op weg naar de uitgang ontvang je nog een flesje iso-lemon en kun je nog water en fruit pakken.

Bij de sporthallen aangekomen heb ik mijn tas gehaald en ben ik naar binnen gegaan om mij om te kleden.
Hierna hebben we de telefoon aangezet om te bellen met de supporters en te horen waar zij waren.
Deze waren nog in het park, dus zijn we die kant op gelopen.
Ondertussen via de Amsterdam Marathon app gekeken wat mijn tijd zou zijn.
Deze gaf een tijd aan van 1:35:42, dit bleek later 1:35:44 te zijn.

Maar hoe dan ook het was wel een verbetering van mijn snelste tijd op deze afstand.

©Hardloopgek